گام نهادن روی طناب باریک سکونت عاطفی

• ۱۴ اسفند ۱۴۰۳
• ارتباطی, مختص اعضای ویژه

گام نهادن روی طناب باریک سکونت عاطفی

این جُستار می‌کوشد گونه‌ای از سلوک درمانی را که به‌طور فعال و درگیرانه در رابطه متجلی می‌شود و «سکونت عاطفی[۱]» نام دارد، توصیف کند. ویژگی‌های متمایز این شیوهٔ سلوک از رهگذر مقایسه با صورت‌بندی‌های مشابه در دیدگاه‌های نظری دیگر، از جمله دیدگاه‌های فروید، فرنتسی، سالیوان و کوهوت، مورد شناسایی قرار می‌گیرد. در قلب سکونت عاطفی، توانایی درمانگر نهفته است که به واقعیت بیمار وارد شود، بی‌آنکه هم‌زمان از واقعیت خویش فاصله گیرد.

یکی از ما (استولورُو، ۲۰۱۴) به‌تازگی صورت‌بندی‌هایی را در جهت نوعی سلوک درمانی فعال‌تر و از لحاظ رابطه‌ای درگیرتر، که «سکونت عاطفی» نام دارد، ارائه کرده است. در این سکونت، فرد صرفاً نمی‌کوشد جهان عاطفی دیگری را از منظر او درک کند، بلکه فراتر از آن گام برمی‌دارد. در سکونت، که برای نیل به دو هدف اساسی رشتهٔ ما —التیام زخم‌های روان‌شناختی و کاوش در ماهیت و هستی انسان— ضروری است، فرد به تجربهٔ دیگری تکیه می‌زند و با یاری تجارب همانند خویش در آن مشارکت می‌ورزد. در این جُستار، بر آنیم که ویژگی‌های متمایز این شیوهٔ سلوک را از رهگذر مقایسه با صورت‌بندی‌های مشابه در دیگر دیدگاه‌های نظری بیشتر شناسایی کنیم.