نظریهٔ روابط اُبژه‌ای در کاربست بالینی | اوتو کِرن‌برگ

• ۳۰ تیر ۱۴۰۴
• اُتو کِرن‌برگ, روابط اُبژه‌ای, مختص اعضای ویژه

نظریهٔ روابط اُبژه‌ای در کاربست بالینی

این مقاله به تبیین فنون روان‌کاوانه‌ای می‌پردازد که از نظریهٔ ترکیبی روان‌شناسی ایگو و روابط اُبژه‌ای برگرفته شده‌اند. در این مقاله، بر محوریت هیجانات در تأویل تأکید می‌شود و شرح داده می‌شود که چگونه تمرکز بر روابط اُبژه‌ای غالب در انتقال، ملاک‌های اقتصادی، پویشی و ساختاری تأویل را دگرگون می‌سازد. نمونه‌های بالینی، این شیوهٔ تأویلی را در گستره‌ای وسیع از آسیب‌شناسی روانی به نمایش می‌گذارند. روش تکوین و بازسازی ژنتیکی در متن انتقال توضیح داده شده و این رویکرد با دیگر نظریه‌های روابط اُبژه‌ای مقایسه می‌شود. سرانجام، کاربست این رویکرد در تحلیل انتقال متقابل و رؤیا نیز به‌اجمال مرور می‌گردد.

آنچه در پی می‌آید، کوششی است برای خلاصه‌سازی فن روان‌کاوانه‌ای که بر بنیاد نظریهٔ روان‌شناسی ایگو ـ روابط اُبژه‌ای بنا شده است. آثار پیشین من (۱۹۷۶، ۱۹۸۰، ۱۹۸۲، ۱۹۸۳، ۱۹۸۷الف) شرحی جامع و مفصل از خود این نظریه فراهم آورده‌اند.

محوریت هیجانات در موقعیت روان‌کاوانه

همچون فِنیکل (۱۹۴۱)، بر این باورم که تلفیق ملاک‌های اقتصادی، پویشی و ساختاری برای تأویل، چارچوبی بهینه فراهم می‌آورد برای تصمیم‌گیری در باب این‌که چه زمانی، چه چیزی و چگونه بایستی تعارض‌های ناهشیار بیمار، وجوه دفاعی و تکانه‌ای آن‌ها، و نیز روابط اُبژه‌ایِ ناهشیار و درونی‌شده‌ای را که این تعارض‌ها در درون آن‌ها ریشه دارند، مورد تأویل قرار داد. من در سال ۱۹۸۳ پیشنهاد کرده‌ام که ملاک اقتصادی در تأویل را می‌توان به‌نحو بهینه چنین صورت‌بندی کرد: لزوم گزینش آن دسته از محتواهای روانی برای تأویل که با خُلق غالب هیجانیِ بیمار در هر جلسهٔ روان‌کاوی، یا در بخشی از آن جلسه، پیوند دارند.

این خُلق یا حالت هیجانیِ غالب، لزوماً در سطح هشیار قرار ندارد و بایستی از خلال تداعی‌های آزاد بیمار، مضامینی که در آن‌ها پدیدار می‌شود، رفتار غیرکلامی، و فضای عاطفی کلی‌ای که از تلاقی انتقالِ بیمار و انتقال متقابلِ تحلیل‌گر شکل می‌گیرد، شناسایی گردد.