به عمل آوری

به عمل آوری

• ۱۴ بهمن ۱۳۹۷
• مختص اعضای ویژه

به عمل آوری درون جلسه

اصطلاح «به عمل آوری درون جلسه[۱]» در ابتدا توسط مایز زلیگز[۲] (۱۹۵۷) ابداع شد تا تمایزی میان «به عمل آوری بیرون جلسه[۳]» در حین جلسه‌ی تحلیلی و خارج از جلسات برقرار شود. به عمل آوری درون جلسه ممکن است در حرکات بدنی و وضعیت‌های قرارگیری روی کاناپه بروز کند که از طریق آن درگیری‌های ناهشیار ظاهر می‌شود. یا ممکن است رفتارهای پیچیده‌تری را دنبال کند که خاطرات سرکوب شده را بیان می‌کنند. ممکن است روشنگر ژنتیک یا فانتزی انتقالی مضاعف و همچنین امیال مبتنی بر انتقال ناهشیار باشند.

در هر صورت چیزی به جای آنکه به کلمه درآید به عمل درآمده است. در مثال‌های ذکر شده، تکرار به جای یادآوری اتفاق می‌افتد. به این ترتیب به عمل آوری درون جلسه یک نوع مقاومت است. با این حال زمانی که مواد تعارض متعلق به بازه‌ی پیشا کلامی کودکی باشند یا بازنمایی ذهنی یا کلامی  متناسب نداشته باشند، در این صورت این نوع رفتارها تنها راه ارتباطی برای رسیدن این (پیام‌های ناهشیار) به سطح بالینی هستند. در اینجا تشخیص ارزش ارتباطی این به عمل آوری درون جلسه‌ها اولویت بیشتری نسبت به ماهیت بالقوه‌ی مقاومتی آن دارد. در این زمینه جالب است به این نکته توجه شود که زلیگز (۱۹۶۰) خود در مقاله‌های بعدی‌اش از به عمل آوری درون جلسه به عنوان حد واسط میان به عمل آوری بیرون جلسه و تداعی آزاد یاد کرده است.