به اندازه‌ی کافی خوب (Good Enough)

دونالد وینیکات، روانکاو انگلیسی، که در زمینه‌ی کار با والدین و کودکان تخصص داشت، از این که اغلب اوقات در اتاق‌ مشاوره‌ی خود با والدینی مواجه می‌شد که عمیقاً از خودشان مأیوس بودند آزرده‌خاطر می‌گشت. آن‌ها احساس می‌کردند که در مقام والدین شکست خورده‌اند و در نتیجه به شدت از خودشان نفرت داشتند. آن‌ها از قیل و قال‌های گاه به گاه، فوران‌های کوتاه خشم، مواقع ملال در کنار فرزندان خودشان و اشتباهات فراوانشان شرمنده بودند. با این حال، چیزی که توجه وینیکات را جلب می‌کرد این بود که این افراد تقریباً هیچ‌وقت والدین بدی نبودند. آن‌ها با محبت، اغلب بسیار مهربان، و بسیار علاقه‌مند به فرزندان خود بودند، آن‌ها سخت تلاش می‌کردند نیازهای فرزندانشان را برآورده کنند و در حدی که از دست‌شان بر می‌آمد مشکلات آن‌ها را درک کنند. آن‌ها در مقام والدین –چنان‌که او عاقبت در عبارتی مهم و بسیار به یادماندنی عنوان کرد- «به اندازه‌ی کافی خوب^[۱]» بودند.

وینیکات بر مسئله‌ای حیاتی انگشت می‌گذاشت. ما اغلب خودمان را عذاب می‌دهیم، چون تصویری بسیار پرزحمت -و در واقع غیرممکن- از کسی که قرار است در حیطه‌های گوناگون زندگی‌مان باشیم در ذهن خود داریم. این تصویر از مطالعه‌ای دقیق در مورد این که مردم واقعی چه شکلی هستند ناشی نمی‌شود. در عوض نوعی فانتزی است، کمال‌گرایی تنبیهی که برگرفته از فرهنگ است.

وینیکات با عبارت «به اندازه‌ی کافی خوب»، می‌خواست ما را از ایده‌آل‌سازی دور کند. ایده‌آل‌ها ممکن است خوب به نظر برسند، اما مشکلات وحشتناکی را به دنبال خود می‌آورند: آن‌ها می‌توانند ما را از چیزهایی که از پیش داریم و انجام می‌دهیم مأیوس سازند، چیزهایی که صرفاً تا حدی خوب هستند. ایده‌ی «به اندازه‌ی کافی خوب»، با کاهش انتظارات ما، دوباره نسبت به فضائل کمتر –اما بسیار واقعی- که از پیش دارا هستیم، اما امیدهای غیرواقعی ما موجب شده‌اند نادیده بگیریم‌شان، حساس‌مان میسازد.

زندگی «به اندازه‌ی کافی خوب»، زندگی بدی نیست. بهترین زیستی است که انسان‌های واقعی احتمالاً سپری می‌کنند.

[۱]  Good Enough