انتقال متقابل در روان‎درمانی معاصر

انتقال متقابل در روان‎درمانی معاصر

درمانگری قرار ملاقات بیمار خود را فراموش می‌کند. او به شکل غیر طبیعی عصبانی، به شکل نامعمولی بخشاینده، به نحوی غیرعادی بی‌حوصله، یا بیش از اندازه چشم‌چران می‌گردد. قضیه از چه قرار است؟

انتقال متقابل^[۱] درمانگر خودش را نشان می‌دهد. گابارد انتقال متقابل را به عنوان نشانه‌ای از تفکر روانپویشی توصیف کرد – بیمار و درمانگر دارای دو سوژگی جداگانه هستند که در طی دوره‌ی درمان، به طور معناداری با هم وارد تعامل می‌شوند‎. بنابراین حیطه مطالعه شامل دو انسان پیچیده -دو ذهن- است که هر یک با دیگری تعامل و تأثیر و تأثر متقابلی دارد. بیمار دائماً احساس‌های گوناگونی را در درمانگر بیدار می‌کند.

رواندرمانگر تحلیلی یک دانشمند خونسرد عاری از عواطف نیست، که به شکل عینی نمونه‌ای انسانی را مورد موشکافی قرار دهد. در عوض، او یک انسان دیگر با تعارض‌ها و کشمکش‌های عاطفی خودش است. او به طور ناآگاه بیمار را به عنوان فردی از گذشته‌ی خود تجربه میکند، همزمان که بیمار نیز او را به عنوان فردی از گذشته‌اش تجربه می‌کند.

آنچه که رواندرمانگری تحلیلی را از سایر شیوه‌های روان‌درمانگری جدا می‌کند، تأکید آن بر استفاده از انتقال و انتقال متقابل برای تأثیرگذاری بر درمان است. در حالی که در طی زمان تغییرات بسیاری در رواندرمانگری تحلیلی وجود داشته است، تکامل مدل مفهومی ما از انتقال متقابل دارای بیشترین اهمیت است.

نسخه اصلی فرویدی از انتقال متقابل، دارای بارمعنایی تا حدی منفی بود، یعنی درمانگر به خاطر تعارض‌های شخصی حل‌نشده دچار انتقال متقابل شده است. در نتیجه کسی که به خوبی مورد تحلیل روانکاوانه قرار گرفته باشد نباید اینگونه دچار تحریف شود.

.