درباره‌ی آغاز درمان | زیگموند فروید

درباره‌ی آغاز درمان | زیگموند فروید

• ۴ آذر ۱۴۰۰
• زیگموند فروید, مختص اعضای ویژه

درباره‌ی آغاز درمان

هر کسی که امیدوار است بازی شکوهمند شطرنج را از کتاب‌ها بیاموزد به زودی در خواهد یافت که تنها حرکت‌های نخست رقبا و آخر بازی جا را برای یک نمایش نظام‌مند تمام عیار باز می‌گذارند و  تنوع بی‌نهایت حرکاتی که پس از حرکات نخست روی می‌دهند هرگونه بازنمودی از این قبیل را به چالش می‌کشد. این شکاف در دستورالعمل را تنها می‌توان از طریق مطالعه‌ای دقیق بر بازی‌های انجام شده توسط اساتید پر کرد. قوانینی که می‌توان برای کاربست درمان روانکاوی مقرر کرد نیز دستخوش همین محدودیت‌ها هستند.

در ادامه کوشش خواهم کرد تا برخی قوانین جهت آغاز درمان را برای روانکاوان فعال در این رشته گردآوری کنم. در این میان برخی از این قوانین ممکن است به نظر جزئیات بی‌اهمیت برسند، همانطور که به‌واقع چنین هم هستند. آنچه آن‌ها را توجیه می‌کند این است که صرفاً قوانین بازی هستند که اهمیت خود را از رابطه‌ای که با نقشه کلی بازی دارند به دست می‌آورند. هرچند فکر می‌کنم من به درستی این قوانین را «توصیه‌ها» می‌خوانم و ادعای هیچگونه پذیرش بی قید و شرطی را برای آن‌ها ندارم. تنوع خارق‌العاده منظومه‌های روانی مربوطه، انعطاف‌پذیری کلیه فرایندهای روانی و غنای عوامل تعیین‌کننده در روان، با هرگونه ماشینی کردن این فن در تضاد هستند؛ و موجب می‌شوند که یک اسلوب عملکردی که به عنوان یک قانون پذیرفته شده است، گهگاه ناموثر از آب دربیاید، در حالی که یک اسلوب عملکردی که معمولاً اشتباه است ممکن است هر چند وقت یک بار نتیجه مطلوب را به بار بیاورد. به هر حال این وضعیت، مانع آن نمی‌شود که یک روش برای پزشکان مقرر کنیم که به طور معمول موثر باشد.

چند سال پیش مهم‌ترین شاخص‌ها را برای گزینش بیمار مشخص کردم[۱] و بنابراین در اینجا مجدداً آن‌ها را تکرار نخواهم کرد. این شاخص‌ها در این مدت توسط سایر روانکاوان نیز تایید شده‌اند. اما باید اضافه کنم که از آن زمان این امر را به یک عادت تبدیل کرده‌ام که وقتی چیز کمی درباره‌ی یک بیمار می‌دانم، در آغاز تنها او را به طور موقت، برای یک دوره یک تا دو هفته‌ای، می‌پذیرم. اگر طی این دوره درمان را قطع کنیم، بیمار را از تاثیر پریشان کننده شکست درمانی که به آن مبادرت شده، مصون نگه داشته‌ایم. برای شناختن بیمار و تصمیم به این که آیا او برای روانکاوی مناسب است یا نه تنها اقدام به یک «عمق‌سنجی» کرده‌ایم. جز این روش هیچ صورت دیگری از بررسی مقدماتی در دسترس ما قرار ندارد؛ طولانی‌ترین گفتگو‌ها و پرسش‌گری‌ها در مشاوره‌های معمول هم نمی‌توانند جانشین این روش باشند. با این حال، این آزمون مقدماتی به خودی خود آغاز روانکاوی است و باید از قوانین آن پیروی کند. شاید بتوان این تمایز را قائل شد، که در آن روانکاو به بیمار اجازه می‌دهد تقریبا کل گفتگو را پیش ببرد و خودش جز آنچه برای این که بیمار صحبتش را ادامه دهد مطلقاً ضروری است هیچ توضیح دیگری نمی‌دهد.