تأویل درمانی: دیدگاه‌های روانشناسی خود

تأویل درمانی: دیدگاه‌های روانشناسی خود

• ۱۴ اسفند ۱۴۰۰
• روانشناسی خود, مختص اعضای ویژه

تغییر درمانی: دیدگاه‌های روانشناسی خود

برای کوهوت، وسیله اصلی تعیین شده برای ساختارسازی و تغییر درمانی، پدیده‌ای بود که تحت عنوان درونی‌سازی دگرگون‌ساز مفهوم‌سازی کرده بود. این مفهوم که نخستین‌بار در سال ۱۹۷۱ (ص. ۴۹-۵۱) ارائه شده و قویا به نظریه کار سوگواری فروید تکیه داشت، از سه بعد تشکیل می‌شود: ۱) پذیرش درون‌فکنی‌ها ۲) در هم شکستن ابعاد (کارکردهای روانشناختی) اُبژه از طریق ناکامی بهینه و ۳) شخصیت‌زدایی آن ابعاد اُبژه و دگرگونی آن‌ها به یک بخش درونی در ساختار روانی بیمار. «به بیان دیگر، ساختار درونی حالا کارکردهایی را اجرا می‌کند که پیش از این اُبژه برای کودک انجام می‌داد – با این حال این ساختار کارآمد تا حد زیادی خالی از ویژگی‌های شخصیتی اُبژه است” (ص.۵۰).

فرایند «در هم شکستن» از توضیح مکانیزم سوگواری توسط فروید (۱۹۱۷) نشأت می‌گیرد. او پیشنهاد می‌دهد که دلبستگی لیبیدوئی به اُبژه از دست رفته (در بافتار فرویدی، شخص محبوبی که فوت کرده) ذره ذره رها می‌شود. «هر یک از خاطرات و چشم‌داشت‌هایی که در آن لیبیدو به اُبژه پیوند خورده، پیش کشیده شده و روی آن نیرو‌گذاری روانی افراطی (hypercathect) می‌شود، و از این حیث، جدایی لیبیدو حاصل می‌گردد» (ص ۲۴۵). از این رو در ملانکولی، لیبیدوی آزاد شده نه در دیگری، بلکه در ایگو سرمایه گذاری می‌شود که در آنجا «در خدمت استقرار یک همانندسازی ایگو با یک اُبژه رها شده قرار دارد. از این رو سایه اُبژه روی ایگو می‌افتد…» (ص. ۲۴۹). می‌دانیم که فروید بعدها پیشنهاد می‌کند که این فرایند تشکیل‌دهنده یک جنبه اساسی کلی در شکل‌گیری ایگو است – یعنی، ایگو انگیزنده نیروگذاری‌های روانی اُبژه رها شده است (۱۹۲۳).

کوهوت این مکانیزم را به حوزه خود برده و سپس به شرح و تفصیل آن می‌پردازد. برای مثال، از دست دادن عشق والدین به ناامیدی از یک کیفیت آرمانی شده والد تبدیل می‌شود از این رو در هم شکستن اُبژه به ترجمان تجربه رابطه به کارکردهای مجزا و خاص اشاره دارد. ناامیدی یا آرمان‌زدایی از «بی‌نقص بودن» یک کارکرد والدی خاص، مشوقی برای کودک است تا آن کارکرد را خودش بر عهده بگیرد. این فرایند با آرمان‌زدایی از یک قدرت، نیکی و غیره یک والد که در آن، کل رابطه بی‌ارزش تجربه می‌شود، در تضاد قرار دارد. از این رو فرصت و ظرفیت برای کسب کارکردهای خاص انکار شده و به نقایصی در ساختار خود منجر خواهد شد.