روش و محیط روانکاوی

روش و محیط روانکاوی

• ۲۶ دی ۱۴۰۱
• مقالات عمومی

روش روانکاوی

روانکاوی یک درمان گفتار محور است که مبتنی بر روش تداعی آزاد است. در تداعی آزاد، از بیمار دعوت می‌شود که هر آنچه را که به ذهنش می‌آید بدون محدودیت همچون ملاحظات فرهنگی، نجابت، احساس شرم یا گناه و استدلال‌هایی از این دست بگوید. با پایبندی به این قاعده، فرآیندهای فکری بیمار پیوندهای شگفت‌انگیزی ایجاد می‌کنند، ارتباطات خودآگاه غیرقابل دسترس با آرزوها و مکانیز‌م‌های دفاعی را آشکار می‌کند و منجر به دستیابی به ریشه‌های ناخودآگاه تعارضات حل‌ناپذیری می‌شود که رویدادهای انتقالی را شکل می‌دهند. با گوش دادن به این تداعی‌ها، تحلیل‌گران تسلیم فرآیند ذهنی مشابهی می‌شوند که به آن توجه شناور آزاد می‌گویند، که به وسیله آن ارتباطات بیمار را دنبال می‌کنند و همچنین -در مواقعی گویی در خواب‌و‌‌بیداری- تداعی‌های خود را هنگام ظهور در انتقال متقابل متوجه می‌شوند.

ادغام انواع مختلف اطلاعات به‌دست آمده، یک کار عمدتاً درونی برای تحلیلگر است که دیدگاهی را در مورد رویدادهای انتقال- انتقال متقابل شکل می‌دهد که نهایتاً در گشتالت در حال ظهور (یک فانتزی ناخودآگاه) که می‌تواند توسط تحلیلگر و بیمار تجربه شود، ادغام می‌شود. با کمک مداخلات تحلیلگر -اغلب تفسیرهای انتقالی از آنچه در اینجا و اکنون جلسه اتفاق می‌افتند- درک جدیدی از رنج بیمار به وجود می‌آید. به کارگیری مکرر این بینش‌های جدید در بسیاری از موقعیت‌های مشابه، که در آنها همان نوع تعارض‌ها به وجود می‌آیند، فرآیندی است که بیمار را به طور فزاینده‌ای قادر می‌سازد تا فرآیندهای فکری را که تعارض‌های او را تحریک می‌کند، تشخیص دهد. حل این تعارض‌ها و قرار دادن آنها در چشم‌انداز آینده یا استراحت دادن به آنها، ذهن بیمار را از بازداری‌های قدیمی رها می‌کند و فضا را برای انتخاب‌های جدید باز می‌کند.

محیط روانکاوی

روشی که در بالا توضیح داده شد به بهترین وجه در محیط کلاسیک به کار می‌رود: بیمار روی کاناپه دراز می‌کشد و هر چه به ذهنش می‌رسد را می‌گوید، بدون اینکه با دیدن تحلیلگر، که معمولاً پشت کاناپه نشسته است، حواسش پرت شود. این امر به هر دو طرف اجازه می‌دهد تا به طور کامل به آنچه در جلسه رخ می‌دهد گوش دهند و درباره آن تأمل کنند: بیمار احساس می‌کند در دنیای درونی خود غوطه‌ور شده است، خاطرات را زنده می‌کند، تجربیات مهم را دوباره مرور می‌کند، در مورد رؤیاها صحبت می‌کند و فانتزی‌های جدید ایجاد می‌کند، که همه اینها بخشی از این سفر تحلیلی هستند که نور جدیدی را بر زندگی، تاریخچه و عملکرد ذهن بیمار روشن خواهد کرد.

جلسه تحلیلی معمولاً ۴۵ یا ۵۰ دقیقه طول می‌کشد. به منظور تعمیق مداوم فرآیند تحلیل، جلسات روانکاوی ترجیحاً در سه، چهار یا پنج روز در هفته برگزار می‌شود. گاهی اوقات تعداد جلسات کمتر در هفته یا استفاده از صندلی به جای کاناپه ضروری است. همه توافقات مربوط به چارچوب (شامل برنامه زمان‌بندی، هزینه هر جلسه و سیاست کنسلی) برای بیمار و تحلیلگر الزام‌آور خواهد بود و در صورت نیاز به تغییر باید دوباره مورد مذاکره قرار گیرد. پیش‌بینی طول مدت روانکاوی سخت است. به طور متوسط ​​می‌توان انتظار سه تا پنج سال را داشت، که البته در مورد هر فردی ممکن است زمان کمتر یا بیشتری برای تکمیل نیاز داشته باشد. با وجود این، بیمار و تحلیلگر در هر زمانی آزادند که تصمیم به قطع یا پایان دادن به تحلیل بگیرند.