دلبستگی اجتنابی (Avoidant Attachment) چیست؟

دلبستگی اجتنابی (Avoidant Attachment) چیست؟

• ۶ شهریور ۱۳۹۷
• مقالات عمومی

جان بالبی^[۱] (۱۹۰۷-۱۹۹۰)، روان‌درمانگر انگلیسی، نیروی اصلی در پس توسعه‌ی «نظریه‌ی دلبستگی» است؛ یعنی مطالعه‌ی نحوه‌ای که کودکان پیوندی هیجانی با سرپرستان خود شکل می‌دهند، که به مبنایی بدل می‌گردد که آن‌ها بعداً در بزرگسالی روابط خود را بر پایه‌ی آن مدیریت می‌کنند. بالبی در بخشی از کار خود، نوعی نگرش «دلبستگی اجتنابی^[۲]» را تشخیص داد که در آن ما عادتاً کسانی را که در واقع خیلی دوست داریم نزدیک‌شان باشیم، از خود دور می‌کنیم یا با آن‌ها رفتار سردی نشان می‌دهیم. به ادعای بالبی، ما این کار را می‌کنیم چون توانایی ما برای اعتماد به دیگران در دوران کودکی آسیب دیده است و ما تکنیک قطع رابطه را به عنوان راهی برای حفظ یکپارچگی خود آموخته‌ایم. هر زمان که مشکلی با معشوق‌مان پیش می‌آید خیلی می‌ترسیم که نامطلوب باشیم، و نیازمان را پشت نمایی از بی‌تفاوتی می‌پوشانیم، بدون درک این که چنین کاری انجام می‌دهیم (چرا که گذشته را از یاد برده‌ایم). دقیقاً در همان لحظه‌ای که می‌خواهیم نزدیک باشیم می‌گوییم سرمان شلوغ است، وانمود می‌کنیم فکرمان جای دیگریست، خشک و نیش‌دار می‌شویم؛ تلویحاً اشاره می‌کنیم که نیاز به دادن اطمینان دوباره، آخرین چیزی‌ست که به آن فکر می‌کنیم. ممکن است حتی رابطه‌ی نامشروع داشته باشیم، تلاش نهایی برای دور بودن در عین حفظ ظاهر – و اغلب راه منحرفی برای این ادعا که ما به عشق پارتنر نیازی نداریم (چیزی که بیش از حد محتاط بوده‌ایم تا درخواست کنیم).

درمان فرصتی در اختیار ما می‌نهد تا آسیب (پاتوس^[۳]) کاری که انجام می‌دهیم را بازشناسیم و جراحت اصلی را بازگردانیم و درمان کنیم. برای بالبی، درمانگر، مدل جدید و بهتری از رابطه را به عمل درمی‌آورد: که در آن به دقت به حرف ما گوش داده و مکاشفات تردیدآمیز ما به گرمی پذیرفته می‌شوند و از این طریق، درسی نجات‌بخش می‌گیریم: در واقع تقاضا از کسی که دوست می‌داریم ممکن است.

[۱]  John Bowlby

[۲]  Avoidant Attachment

[۳]  Pathos