علیرغم تفاوت زیادی که همچنان در نگرش مکاتب مختلف روانکاوی وجود دارد، ولی در مورد مفید بودن انتقال‌متقابل در درک بهتر بیمار، تفاهم وجود دارد. تلاش بیمار برای تبدیل روانکاو به اُبژه انتقالی به‌عنوان یکی از وجوه غیرقابل اجتناب درمان به‌طور گسترده مورد پذیرش قرار گرفته است. همچنین انتقال متقابل روانکاو به‌صورت آفرینش مشترک بیمار و روانکاو که هر دو در شکل‌گیری آن سهم دارند، پذیرفته شده است و به نظر می‌رسد بخشی از آنچه روانکاو تجربه می‌کند، بازتابی از دنیای درونی بیمار است.
بنابراین یکی از وظایف روانکاو در تعامل با بیمار، تلاش برای پیدا کردن راه خروج از کنش‌نمایی انتقال- انتقال‌متقابل است، تا بتواند به‌صورت تحلیلی و همراه با بیمار اتفاقی که در جریان است، را بفهمد. در این شرایط قلمرو تحلیلی و قلمرو درون‌روانی به‌هم پیوسته هستند و لذا به‌نظر می‌رسد انتظار لوحِ سفید بودن روانکاو در عمل امکان‌پذیر نباشد. همچنین وظیفه دیگر روانکاو، بازبینی و آنالیز مداوم خود خواهد بود. همانطور که شافر تاکید می‌کند که: «می‌توانیم درمانی را تحلیلی درنظر بگیریم که از سه بخش تحلیل انتقال‌متقابل، تحلیل انتقال و تحلیل دفاع‌های در جریان را شامل شود».
در این رابطه قلمرو تحلیلی و درون‌روانی به هم پیوسته هستند و دیدگاه خوشبینانه لوح سفید بودن روانکاو امکان‌پذیر نیست. وظیفه دیگر روانکاو تحت آنالیز و بازبینی مداوم خود بودن است.
بخش‌هایی از مقاله‌ی «انتقال‌متقابل: حوزه‌ی مورد توافق»