اغوا، دستکاری، نفوذ، و متقاعد کردن، همه جنبه‌های تمایل به «حمله» به اُبژه هستند، به تعبیری، به منظور کنترل و/یا تغییر رفتار اُبژه. از دیدگاه منحصر به فرد روابط اُبژه‌ای جزئی، یک جهان هیدرولیک (جهان آینه-تصویر) تشکیل می‌شود که در آن سوژه‌ی فرافکن اضطراب خود را با تحمیل جنبه‌هایی از خود به اُبژه کنترل می‌کند و سپس حداقل دو نوع رابطه‌ی متفاوت ایجاد می‌کند – که به‌شکل ناهشیار از دیدگاه سوژه‌ی فرافکن تجربه می‌شود:
الف) یک جنبه دستکاری همخوان خودش که در اُبژه ساکن می‌شود، آن را دگرگون می‌کند و بعد به یک اُبژه‌ی سخت‌گیر، کنترل‌کننده، دستکاری کننده و زورگو تبدیل می‌شود. علاوه بر این، از آنجایی که همه‌کار توانی در همانندسازی فرافکنانه به کار رفته است، احساس می‌شود که اُبژه در کنترل متقابل خودش همه‌کار توان است؛
ب) احساس می‌شود که اُبژه در اثر دستکاری آسیب دیده، بی‌ارزش شده، بدنام شده، و بنابراین به عنوان یک اُبژه‌ی آسیب دیده تلقی می‌شود که باعث ایجاد احساس گناه آزاردهنده در سوژه می‌شود. هنگامی که این دو جنبه‌ی مختلف اُبژه درونی می‌شوند و با آنها همانندسازی می‌شود:
الف) یک سوپرایگوی سخت‌گیر، کنترل کننده و دستکاری کننده شکل می‌گیرد؛ و ب) ایگویی دارای نقص، ضعیف و فقیر، که سزاوار آزار و اذیت سوپرایگو است شکل می‌گیرد.
بخش‌هایی از مقاله‌ی «همانندسازی فرافکنانه و انتقال متقابل: توضیح مختصری در باب رابطه‌ی آنها»