نظریه‌ی فرویدی رویا | سر کلاس با دان کاروت | ویدئو

بخش‌هایی از اسکریپت ویدئوی نظریه‌ی فرویدی رؤیا:

پیش از هر چیز، مهم است به این نکته اشاره کرد که در کار اولیه او، یعنی «تعبیر رؤیاها» که در سال ۱۹۰۰ به نگارش درآمد،

فروید در کار اولیه خود، ناهشیار را قانونمند توصیف می‌کند.

او قوانین حاکم بر آن را کشف می‌کند

تراکم، جابجایی، بازنمایی منعطف، نمادگرایی، و بازبینی ثانویه، پنج مؤلفه از کار رؤیا و پنج قانون ذهن ناهشیار هستند.

پس ذهن ناهشیار تابع قانون و قاعده است.

می‌توانید هنرمندی را تصور کنید که می‌خواهد خود را در آن غرق کند تا نوعی سازماندهی خلاق یا اصل خلاقانه را از دل آن بیرون بیاورد.

فروید بعداً گرایش خود نسبت به ناهشیار را تغییر داد.

در سال ۱۹۲۳، او به جای اینکه این‌ها را تابع این سازوکارهای قانونمند توصیف کند

همچون یک آشوب توصیفش می‌کند، شبیه به دیگی با هیجانات جوشان

همچون دیگی که ساحره‌ها در آن قورباغه می‌اندازند و به هم می‌زنند

مارها، حیوانات، حشرات در آن می‌جوشند.

پس در سال ۱۹۲۳ ناهشیار محتوی دیگ جوشان آشفته و تهدید کننده‌ای است که ساحره‌ها آن را می‌جوشانند.

منظورم این است که فروید جوان احساس کرد که جامعه سرکوب‌کننده‌ است، او میخواست از این سختگیری بکاهد، به ویژه در قبال سکسوالیته.

بعدها فروید مؤخر که ناهشیار را همچون معجون ساحره‌ها می‌دید، نگرش محافظه‌کارانه‌تری را بسط می‌دهد چراکه ما به قانون اجتماعی نیاز داریم،

ما به سوپر ایگو نیاز داریم تا نیروهای آشوبگر ناهشیار را مهار کرده و دور بداریم.

نیروهایی که اکنون او به بربریت نسبت می‌دهد

او حالا از روکش نازک تمدن سخن می‌گوید، که در زیر آن، رانه‌های بربر سکس و تخاصم وجود دارند.

به نظرم نامعمول نیست که مردان جوان تندرو باشند و مردان مسن‌تر محافظه‌کار شوند.

این قطعاً درباره‌ی فروید صدق می‌کند، ولی در این فرایند او برداشت خود از ذهن ناهشیار را از یک چیز خلاق نظام‌مند به یک چیز آشوبناک تغییر داد.

در متون روانکاوی به این تغییر بزرگ در گرایش فروید نسبت به ذهن ناهشیار توجه کافی نشده است.