یادآوری، تکرار و حل و فصل | زیگموند فروید

یادآوری، تکرار و حل و فصل | زیگموند فروید

• ۱۹ فروردین ۱۴۰۰
• زیگموند فروید, کلاسیک, مختص اعضای ویژه

یادآوری، تکرار و حل و فصل

به نظر من غیر ضروری است که به یادآوری تغییرات فراگیری که فن روانکاوی از سرآغاز دستخوش آن شده است ادامه دهیم. در مرحله‌ی نخست –پالایش روان بروئر- روانکاوی متشکل از آوردن لحظه‌ای که در آن سیمپتوم شکل گرفته بود به مرکز توجه، و تلاش مداوم برای بازتولید فرایندهای روانی دخیل در آن شرایط بود، تا تخلیه‌ی آن‌ها در راستای فعالیت هشیار هدایت گردد. یادآوری و برون ریزی، با کمک حالت هیپنوتیزمی، چیزی بود که در آن زمان هدف قرار داده می‌شد. در ادامه، زمانی که هیپنوتیزم کنار گذاشته شد، تکلیف ]روانکاوی[ به کشف آنچه بیمار نمی‌تواند به یاد بیاورد، بر اساس تداعی‌های آزاد او، تبدیل شد. مقاومت باید به واسطه کار تعبیر و از طریق شناساندن نتایج آن به بیمار، به شیوه‌ای ماهرانه مغلوب می‌شد. وضعیت‌هایی که منجر به شکل گیری سیمپتوم شده بودند و دیگر وضعیت‌هایی که به لحظه‌ای انجامیده بودند که در آن بیماری ایجاد شده بود، جای خود را در کانون توجه حفظ کردند؛ اما عنصر برون ریزی به پس زمینه رانده شد و به نظر می‌رسد جای خود را به کوشش‌هایی داد که بیمار باید، همسو با قاعده بنیادین روانکاوی، در تعهد به غلبه بر انتقادگری‌اش نسبت به تداعی‌های آزاد خود صورت دهد. در نهایت، فن استواری که امروزه به کار می‌رود تکامل یافت، که در آن روانکاو از تلاش برای به مرکز توجه آوردن یک لحظه یا مشکل خاص دست می‌کشد. او به مطالعه‌ی هر آنچه که در لحظه‌ی حاضر در سطح ذهن بیمار وجود دارد رضایت می‌دهد، و از هنر تعبیر عمدتا برای هدف شناسایی مقاومت‌هایی که در آنجا ظاهر می‌شوند، و هشیار ساختن آن‌ها برای بیمار، بهره می‌جوید. نتیجه‌ی آن شکل جدیدی از تقسیم کار است: پزشک از مقاومت‌هایی که برای بیمار ناشناخته هستند پرده بر می‌دارد؛ وقتی بر این‌ها غلبه شود، بیمار اغلب موقعیت‌ها و پیوندهای فراموش شده را بدون هیچ دشواری‌ای بازگو می‌کند. هدف این فنون بی‌گمان تغییری نکرده است. به زبان توصیفی، هدف پر کردن شکاف‌های حافظه، و به زبان تحلیلی، هدف غلبه بر مقاومت‌های ناشی از واپس‌رانی است.

با وجود این، ما باید به خاطر مطرح ساختن فرایندهای روانی واحد به صورت مجزا یا الگویی در روانکاوی، قدردان فن هیپنوتیزم قدیمی باشیم. تنها این امر می‌تواند به ما این شجاعت را بدهد که موقعیت‌های پیچیده‌تری را در درمان روانکاوی بیافرینیم و آن‌ها را نزد خود شفاف نگاه داریم.