درباره رواندرمانی

درباره رواندرمانی

• ۱۰ آذر ۱۴۰۰
• زیگموند فروید, مختص اعضای ویژه

درباره رواندرمانی

آقایان، حدود هشت سال از زمانی که به دعوت رئیس فقید شما، پروفسور فون ردر، مجال صحبت درباره‌ی موضوع هیستری را در اینجا یافتم، می‌گذرد.[۱] مدت کوتاهی پیش از آن رویداد، در سال ۱۸۹۵ با همکاری دکتر جوزف بروئر، مطالعاتی در باب هیستری را منتشر کردم که در آن، بر اساس دانش جدیدی که به پژوهش‌های او مدیون هستیم، تلاشی برای معرفی یک روش جدید درمان نِوروز‌ها صورت گرفت. از این که می‌توانم بگویم تلاش‌هایی که در مطالعات خود انجام دادیم با موفقیت روبرو شدند، خرسندم؛ اندیشه‌های بیان شده در آن‌ها در ارتباط با اثرات ایجاد شده توسط تروماهای روانی ناشی از نگه داشتن عاطفه (retention of affect)، و نیز مفهوم‌پردازی سیمپتوم‌های هیستری به عنوان نتیجه یک تهییج منتقل شده از قلمرو روانی به جسمی –اندیشه‌هایی که برای آن‌ها اصطلاحات «برون‌ریزی هیجانی» و «تبدیل» را مطرح کردیم– تا به امروز عموماً شناخته شده و درک شده هستند. امروزه حداقل در کشورهای آلمانی زبان، هیچ سخنرانی‌ای در باب هیستری نیست که تا اندازه‌ای این اندیشه‌ها را به حساب نیاورد، و هیچ کالجی وجود ندارد که، حداقل به مقداری محدود، راهی که توسط ما مشخص شده را دنبال نکند. و باز هم، با وجودی که این قواعد و اصطلاحات هنوز تازه بودند، گویی به نظر کمی نامأنوس نمی‌رسیدند.

نمی‌توانم درباره‌ی روش درمانی‌ای که همزمان با نظریه‌ی ما به همکاران‌مان معرفی شد نیز همین را بگویم؛ این روش هنوز در تکاپو برای به رسمیت شناخته شدن است. شاید دلیل خاصی برای آن وجود داشته باشد. در آن زمان فنون این روش هنوز خام بود؛ برای من غیرممکن بود که به خوانندگان حوزه پزشکیِ این کتاب، دستورالعمل‌های ضروری را بدهم تا آن‌ها را قادر سازم که درمان را به طور کامل به انجام برسانند. اما علل عمومی نیز بی‌شک نقش داشتند. برای تعداد زیادی از پزشکان، حتی امروز، روان‌درمانی محصول عرفان به نظر می‌رسد، و در مقایسه با درمان‌های فیزیکی-شیمیایی که بر مبنای دانش فیزیولوژیک به کار بسته می‌شوند، یقیناً غیرعلمی ظاهر شده و به نظر می‌رسد ارزش توجه یک محقق توانمند را ندارد. از این رو اجازه دهید تا در برابر شما از هدف رواندرمانی دفاع کرده و به شما نشان دهم که چه چیزی را می‌توان در نکوهش آن، غیرمنصفانه و نادرست توصیف کرد.

اول از همه، اجازه دهید به شما یادآوری کنم که روان‌درمانی به هیچ وجه یک روش درمانی مدرن نیست. بر عکس، باستانی‌ترین نوع درمان در پزشکی است. در درسنامه‌ی جامع روان‌درمانی (Lehrbuch der gesamten Psychotherapie) لوونفلد (۱۸۹۷) بسیاری از روش‌های علم پزشکی ابتدایی و باستانی شرح داده شده‌اند. اکثریت آن‌ها را باید تحت عنوان روان‌درمانی طبقه‌بندی کرد؛ برای درمان، یک وضعیت «امیدواری آمیخته به ایمان» در افراد بیمار القا می‌شد –وضعیتی که امروزه برای ما هدف مشابهی را برآورده می‌سازد. از آن هنگام که پزشکان با درمان‌های دیگر روبرو شده‌اند، کوشش‌های روان‌درمانی از هر نوع هرگز به طور کامل از پزشکی حذف نشده‌اند.[۲]

ثانیاً، اجازه دهید توجه شما را به این واقعیت جلب کنم که پزشکان نمی‌توانند روان‌درمانی را دور بیندازند، حتی اگر دلیل آن فقط این باشد که شخصی دیگر که به صورت تنگاتنگ درگیر فرایند بهبودی است –یعنی بیمار– هیچ قصدی برای دور انداختن آن ندارد. شما از ارتقا دانش در خصوص این موضوع، که آن را به مکتب نانسی، به Liébeault و برنهایم مدیون هستیم، آگاه خواهید شد. یک عامل وابسته به سرشت روانی بیمار، بدون هرگونه قصد و نیتی از سوی ما، در اثر کلیه فرایندهای درمانی آغاز شده توسط پزشک نقش دارد؛ که اکثر اوقات برای بهبودی مساعد است، اما اغلب به صورت بازداری عمل می‌کند. ما آموخته‌ایم که برای این پدیده از واژه «تلقین» استفاده کنیم، و موبیوس به ما یاد داده است که بی‌اعتباری‌ای که در بسیاری از اقدامات درمانی مردود می‌شماریم را می‌توان در اثر مختل کننده این عامل بسیار قدرتمند ریشه‌یابی کرد. از این رو کلیه پزشکان، از جمله خود شما، پیوسته به روان‌درمانی می‌پردازید، حتی زمانی که قصد انجام این کار را ندارید و از آن آگاه نیستید؛ با این حال این یک ضعف است که در درمان‌هایتان عامل ذهنی را یکسره به بیمار واگذار می‌کنید. بنابراین غیرممکن است که آن را تحت نظارت داشته باشید، آن را در دوز‌های مختلف تجویز کرده یا تشدید نمایید. از این رو آیا این اقدامی توجیه‌پذیر از سوی پزشک نیست که به دنبال چیرگی یافتن بر این عامل، استفاده‌ی هدفمند از آن، و هدایت و تقویت آن باشد؟ این چیزی است که روان‌درمانی علمی ارائه می‌دهد، و نه هیچ چیز دیگری.