روان-کاوی بی‌قاعده | زیگموند فروید

• ۱۶ تیر ۱۳۹۹
• زیگموند فروید, کلاسیک, مختص اعضای ویژه

روان-کاوی بی‌قاعده

چند روز پیش خانمی میان‌سال با همراهی یکی از دوستانِ خانم خود، برای مشاوره به سراغ من آمد و از حالات اضطرابی[۱] شکایت داشت. او در نیمه‌ی دوم از دهه‌ی پنجم زندگی خود قرار داشت و نسبتاً جوان مانده بود، و به وضوح مشخص بود که زنانگی او هنوز به پایان نرسیده است. علت بروز ناگهانی حالات اضطرابی، طلاق از همسر آخرش بوده است؛ اما به گفته‌ی خودش، اضطراب او از زمانی که با پزشکی جوان در حومه‌ی شهر محل زندگی‌اش مشورت کرده بود به میزان قابل توجهی تشدید شده بود، چرا که پزشک گفته بود علت اضطراب او فقدان ارضای جنسی است. پزشک گفته بود که او نمی‌تواند از دست دادن رابطه‌ی زناشویی با شوهرش را تاب بیاورد، و به همین خاطر تنها سه راه وجود دارد که می‌تواند سلامت خود را دوباره به دست بیاورد – یا باید نزد همسرش برگردد، یا معشوقی[۲] بیابد، و یا خودش را ارضا کند. از آن زمان به بعد او قانع شده بود که مشکل او غیر قابل درمان است، چون به سراغ همسرش نخواهد رفت و دو راه دیگر هم با احساسات اخلاقی و مذهبی او مغایرت داشتند. با این حال به سراغ من آمده بود، چرا که پزشک گفته بود این کشف جدیدی است که من در قبال آن مسئول هستم، و او باید به سراغ من بیاید و از من بخواهد چیزی که پزشک گفته است را تأیید کنم، و من باید به این خانم بگویم که این مسئله کاملاً حقیقت دارد و لاغیر. دوستی که همراه او بود، خانمی مسن‌تر، شکسته‌تر و با ظاهری ناخوش‌احوال، از من خواست به بیمار اطمینان دهم که پزشک اشتباه کرده است؛ این مسئله به هیچ عنوان درست نیست، چون خود او سال‌ها بیوه بوده است و با وجود این، بدون اینکه دچار اضطراب شود به زندگی آبرومندانه‌ی خود ادامه داده است.

قصد ندارم به توصیف وضعیت ناخوشایندی که به خاطر این ویزیت در آن قرار گرفته بودم بپردازم، بلکه می‌خواهم عملکرد پزشکی که این خانم را نزد من فرستاده بود بررسی کنم. با این حال اجازه دهید ابتدا یک استثنا در ذهن خودمان لحاظ کنیم، که شاید کار بی‌جایی هم نباشد، در واقع امیدواریم این‌گونه باشد. تجربه‌ی سال‌های متمادی به من یاد داده است –همانطور که می‌تواند به هر کسی یاد داده باشد– که صحبت‌های بیمار درباره‌ی پزشک، به‌ویژه بیماران اعصاب را بی چون و چرا نپذیرم. متخصص اعصاب فارغ از شیوه‌ی درمانی که به کار می‌گیرد، نه‌تنها به سادگی تبدیل به اُبژه‌ی احساسات خصمانه‌ی بسیاری از بیماران خود می‌شود؛ بلکه گاهی باید با نوعی فرافکنی، مسئولیت امیال واپس‌رانده[۳] و مدفون بیماران ناآرام خود را بپذیرد. این یک مالیخولیاست اما قابل توجه است که چنین تهمت‌هایی، بیش از هرجای دیگری در میان پزشکان دیگر اعتبار می‌یابند.