روابط اُبژه‌ای در کاربست بالینی

• ۲۹ اردیبهشت ۱۴۰۴
• روابط اُبژه‌ای, مختص اعضای ویژه

روابط اُبژه‌ای در کاربست بالینی

چکیده

تحلیل‌گران بایستی نظریه‌ای از روابط اُبژه‌ای را همواره در پس‌زمینهٔ ذهن خود داشته باشند، اما هم‌زمان لازم است این نظریه را به‌طور مداوم در کارشان با بیماران بازکشف کنند. این فرایند بازکشف، چنان‌که پیشنهاد می‌کنم، وابسته به آن است که تحلیل‌گران تمرکز خود را نه‌فقط بر آنچه از طریق کلمات منتقل می‌شود، بلکه بر آنچه -هرچند به‌نحوی ظریف- در انتقال زیسته می‌شود معطوف دارند. همین امر، به‌خودی‌خود، می‌تواند در بازسازی پویای بخشی از تاریخچهٔ بیمار مؤثر باشد. این مسائل در پیوند با نظریهٔ روابط اُبژه‌ای ملانی کلاین مورد بحث قرار می‌گیرند و با محتوای بالینی روشن می‌شوند.

روابط اُبژه‌ای هستهٔ مرکزی کار روان‌کاوانه را تشکیل می‌دهند. این روابط، همان ماده‌ٔ انتقال‌اند، و صرف‌نظر از اینکه نظریهٔ ما دربارهٔ روابط اُبژه‌ای چیست، این نظریه بایستی درک ما از ماهیت انتقال را به‌طور ژرفی تحت‌تأثیر قرار دهد. فروید وجود پدیدهٔ انتقال را مستقیماً از مشاهدهٔ بالینی کشف کرد؛ جایی که دریافت بیمار، به‌گونه‌ای اجتناب‌ناپذیر، بخش‌هایی از روابط گذشته‌اش را با تحلیل‌گر تکرار می‌کند. فروید تنها در پی این مشاهده، آغاز به صورت‌بندی ایده‌های خود در باب روابط اُبژه‌ای کرد. امروزه همهٔ تحلیل‌گران برخوردار از نظریاتی دربارهٔ روابط اُبژه‌ای هستند که اساساً بر کار فروید بنیان نهاده شده‌اند. مایلم بحث را از منظری نظری آغاز کنم، بدین‌صورت که نخست برخی نکات نظری را طرح می‌کنم، و سپس چند نمونهٔ کوتاه از محتوای بالینی را ارائه می‌دهم، تا نشان دهم روابط اُبژه‌ای چگونه در اتاق درمان زیسته می‌شوند. در ادامه، شرح خواهم داد که چگونه فهم من از این محتوای بالینی ریشه در پیش‌زمینهٔ نظری‌ام دارد، و نیز اینکه چگونه چنین نظریه‌ای ناگزیر بایستی در دلِ کار بالینی، بار دیگر کشف و احیا شود. گمان می‌کنم این بازکشف، بیش از هر چیز، از رهگذر بررسی روابط اُبژه‌ای آن‌گونه که به‌صورت پویا در انتقال پدیدار می‌شوند، ممکن می‌گردد.