تنوع ایگوها | رانلد فیربرن

تنوع ایگوها | رانلد فیربرن

• ۱۷ فروردین ۱۴۰۱
• رانلد فیربرن, مختص اعضای ویژه

تنوع ایگوها

پیش از این، به این واقعیت توجه شده است، با اینکه توصیف فروید از واپس‌رانده این بود که اساساً از تکانه‌ها تشکیل شده است، اما هنگامی که به دنبال توضیحی برای عامل واپس‌رانی بود، این موضوع را ضروری دانست تا از مفاهیم ساختاری (ایگو و سوپرایگو) کمک بگیرد. مفهومی که فروید برای واپس‌رانی ارائه داده است، و با ساده‌ترین عبارات بیان می‌شود، به نتایج زیر ختم شده است: (الف) اینکه عامل واپس‌رانی، ایگو است، (ب) تحریک و حفظ واپس‌رانی از طریق فشار سوپرایگو (به عنوان پیکره والدی درونی شده) بر ایگو صورت می‌گیرد، (ج) واپس‌رانده  اساساً شامل تکانه‌های لیبیدویی است، و (د) واپس‌رانی به عنوان ابزاری برای دفاع در برابر تکانه‌های موجود در وضعیت ادیپی به وجود می‌آید و با توجه به فشار سوپرایگو، ایگو آن را «گناهکار» تلقی می‌کند. اینکه عامل و محرک واپس‌رانی باید هر دو به عنوان ساختار قلمداد شوند، در حالی که واپس‌رانده متشکل از تکانه‌ها در نظر گرفته می‌شود، بیانگر نوعی ناهنجاری خاص است که به نظر می‌رسد تا کنون مورد توجه قرار نگرفته است. شاید وسعت این ناهنجاری را  بتوان با توجه به این واقعیت به بهترین وجه درک کرد، سوپرایگو، که به عنوان محرک واپس‌رانی توصیف می‌شود، تا حدود زیادی به صورت ناهشیار است؛ در نتیجه این پرسش دشوار مطرح می‌شود که آیا خودِ سوپرایگو نیز واپس‌رنده نشده است. فروید به هیچ وجه نسبت به این مسئله غافل نبود؛ و به صراحت این احتمال را در نظر داشت که خودِ سوپرایگو تا اندازه‌ای در معرض واپس‌رانی قرار دارد. البته، واپس‌رانیِ سوپرایگو نشان‌دهنده‌ی واپس‌رانی یک ساختار است. بنابراین، به نظر می‌رسد که فروید احتمال کلیِ واپس‌رانیِ یک ساختار را پذیرفته است؛ و با توجه به ملاحظات قبلی، منطقی است که بپرسیم آیا واپس‌رانده همواره و به طور ذاتی ساختار ندارد (is not structural). در این صورت، از ناهنجاری که به آن اشاره کردم، اجتناب می‌شود.

اینکه واپس‌رانده اساساً دارای ماهیتی ساختاری است، در دیدگاهی که قبلاً مطرح نموده‌ام (۱۹۴۳) به صورت تلویحی مورد اشاره قرار گرفته است و به این نتیجه رسیدم که واپس‌رانی اصولاً علیه اُبژه‌های درونی شده‌ای که بد تلقی می‌شوند، جهت‌گیری می‌کند. زیرا، به فرض این که اُبژه‌های درونی شده ساختاری هستند، مفهوم وجود چنین اُبژه‌هایی کاملاً بی‌معنی است. با توجه به تجربه بیشتر، اثبات شده است که دیدگاه من مبنی بر اینکه واپس‌رانی اصولاً علیه اُبژه‌های درونی شده بد است، نیاز به شرح و تفصیل بیشتر در مسیری دارد که در نهایت من را به سمت مفهومی بازبینی شده از ساختار روانی سوق داده است. آنچه که در واقع علت اصلی گام برداشتن من در این مسیر بود، تحلیل رؤیای ثبت شده توسط یکی از بیمارانم بود. این بیمار زنی متأهل بود که در اصل برای آنالیز علت سردمزاجی به من مراجعه کرده بود. بدون تردید، سردمزاجی او پدیده‌ی گسست هیستریکی (بی‌حسی هیستریک همراه با فلج هیستریک واژن) بود؛ اما مانند همه این پدیده‌ها، تنها یک بخش از مشکل عمومی شخصیت را نشان می‌دهد. این رؤیا نسبتاً ساده بود؛ اما به دلیل اینکه در تاریخ علم، جلوه‌های ساده‌ اغلب تجسمی از حقایق پایه هستند، تحت تاثیر آن قرار گرفتم.