همانندسازی فرافکنانه و انتقال متقابل: توضیح مختصری در باب رابطه‌ی آنها

همانندسازی فرافکنانه و انتقال متقابل: توضیح مختصری در باب رابطه‌ی آنها

• ۲۶ خرداد ۱۴۰۱
• روابط اُبژه‌ای, مختص اعضای ویژه

همانندسازی فرافکنانه و انتقال متقابل: توضیح مختصری در باب رابطه‌ی آنها

مقدمه

همانندسازی فرافکنانه مفهومی‌ست که در معنای اصلی خود دست‌خوش تغییرات بنیادینی شده است. این مفهوم نخستین‌بار توسط ویکتور تاوسک (۱۹۱۹) به مثابه مکانیزم زیربنایی ماشین تأثیرگذار[۱] توصیف شد و فروید در مقالاتش «در باب نارسیسیزم» (۱۹۱۴) و «روانشناسی گروهی و تحلیل ایگو» (۱۹۲۱) به شکلی متفاوت به آن اشاره کرد. این کلاین بود که پس از یافتن شواهد بسیار مبنی بر وجود این مکانیسم در زندگی ذهنی بدوی و در بازی درمانی کودکان، این مفهوم را به طور رسمی تعریف کرد. او در ابتدا آن را صرفاً شکلی از فرافکنی می‌شناخت و آن را با تمایل نوزاد برای خلاصی از تکانه‌­های خصمانه‌اش مرتبط می­‌دانست (کلاین، ۱۹۲۱). با این حال، کلاین در سال ۱۹۴۶، فرافکنی را از یک حالت غریزی، به همانندسازی فرافکنانه، یعنی یک حالت ارتباطی روابط اُبژه‌ای (و به ویژه روابط اُبژه‌ای جزئی[۲]) ارتقا داد. از آن زمان تاکنون در باب اینکه آیا تمایزی بین فرافکنی و همانندسازی فرافکنانه وجود دارد یا خیر، بحث‌­هایی بین کلاینی‌­ها و غیرکلاینی‌­ها، به‌طور خاص در بین روانکاوان آمریکایی وجود داشته است. غیرکلاینی­‌ها، که به طور کلی با روابط اُبژه‌ای جزئی بنیادین ناآشنا هستند یا در باب آن آموزش ندیده‌­اند، معمولاً قادر به درک این مفهوم کلاینی نیستند که هیچ شکلی از فرافکنی بدون جابجایی هویت سوژه‌ی فرافکن وجود ندارد.

استفاده‌ی اولیه کلاین (۱۹۴۶) از این مفهوم با اقتباس او از مفهوم فروید (۱۹۱۱) در باب ایگو-لذت‌جوی پالایش­‌یافته[۳] مطابقت دارد که در آن نوزاد تمام جنبه‌­های ناامیدی و نارضایتی را که ناخوشایند هستند به بیرون فرافکنی می­‌کند و فقط احساسات خوبی را که لذت‌بخش هستند نگه می­دارد. کلاین مفهوم فروید را با نسبت دادن احساسات و نیازهای نوزاد و اُبژه‌­های درونیِ از قبل شکل گرفته به تصویر اُبژه‌ی پستان خارجی به کار بست که تصویر آن با جابجایی هویت نوزاد به هویت پستان تغییر می­‌کند و در نتیجه آن را به عنوان یک پستان بد می‌­بیند (اُبژه­‌های جزئی بیرونی به علاوه‌ی جنبه‌­هایی جابجا شده از خود نخواستنی نوزاد). این‌ها توسط نوزاد باز درون‌فکنده می‌­شوند و به اُبژه‌­های درونی دردناک و نکوهش‌گر تبدیل می‌­شوند (در واقع، دگرگونی­‌های خودهای جزئی[۴] و اُبژه‌­های جزئی).

دومین استفاده کلاین (۱۹۵۷) از این مفهوم، به نفرت نوزاد از آگاهی­‌اش از جدایی و تمایل متعاقب آن به ایجاد مجدد فانتزی‌­های آمیختگی با اُبژه‌ی مادرانه مربوط می‌شود. اینها می­‌توانند تمایززدایی[۵] منفعلانه و/یا تصاحب و کنترل اُبژه باشند، انتقالی از اولین نظریه‌ی او در باب همانندسازی فرافکنانه تخلیه کننده و شرح آن. جنبه‌های کنترلی مربوط به این بود که نوزاد مدفوع خود را (و ارتباطات تداعی‌کننده‌ی آن) را به تصویر اُبژه فرامی‌افکند (همانندسازی فرافکنانه) و سپس اُبژه را از راه دور کنترل می‌کند (که اساساً مفهومی خیالی از انکار و جادو است).