سازمان‌های پوست‌کلفت و پوست‌نازک

سازمان‌های پوست‌کلفت و پوست‌نازک

• ۸ آذر ۱۴۰۰
• بوردرلاین, مختص اعضای ویژه

سازمان‌های پوست‌کلفت و پوست‌نازک و فعلیت در اختلالات مرزی و نارسیسیستیک

در این مقاله، نویسنده درباره‌ی این موضوع بحث می‌کند که فعلیت[۱] به هر کنش مشترک در رابطه‌ی بیمار/روانکاو گفته می‌شود که در قالب مشکلاتی در انتقال متقابل پدید می‌آید. این فعلیت هنگام درمان اختلالات مرزی و نارسیسیستیک رایج است. نویسنده برای ترسیم شکل‌های مختلف فعلیت، که از دیدگاه وی یا به ضرر فرآیند روانکاوی است یا به نفع آن، بیماری را توصیف می‌کند که در اصل با یک مادر سادیستیک همانندسازی کرده و هنگام درمان، با چاقو روانکاو را تهدید کرده بود. سه سطح از فعلیت که پاسخ‌های انتقال متقابل را در بر می‌گیرد شرح داده شده‌اند که دو مورد از آن‌ها، یعنی یک انتقال متقابل دسیسه‌آمیز و یک انتقال متقابل دفاعی، برای فرآیند روانکاوی زیان‌بخش بودند. سطح سوم فعلیت سودمند بود اما تنها به این خاطر که مداخله توسط روانکاوْ مستقل از فرآیند روانکاوی و با این حال در پاسخ به آن بود. نویسنده از تمایز روزنفلد بین نارسیسیست‌های پوست‌کلفت و پوست‌نازک استفاده می‌کند تا نشان دهد هنگامی که بیمار بین موقعیت‌های نارسیسیستیک پوست‌کلفت و پوست‌نازک جابجا می‌شود چگونه احتمال فعلیت افزایش می‌یابد. با وجود این، جابجایی بین موقعیت‌های پوست‌کلفت و پوست‌نازک فرصتی برای تفسیر مؤثر فراهم کرده و پیشرفت درمان را میسر می‌سازد.

مقدمه

این مقاله درباره‌ی فعلیت در اختلالات مرزی و نارسیسیستیک است و از تمایز روزنفلد (۱۹۸۷) بین دو نوع نارسیسیزم، یعنی نارسیسیست‌های پوست‌کلفت و پوست‌نازک استفاده می‌کند. نارسیسیست‌های پوست‌کلفت در اصل غیر قابل دسترس و به شکلی تدافعی پرخاشگر هستند، در حالی که نارسیسیستیک‌های پوست‌نازک شکننده و آسیب‌پذیر هستند. من تقسیم‌بندی روزنفلد را در کار بالینی سودمند و با این حال بسیار شماتیک می‌دانم، چرا که بیماران نارسیسیستیک و مرزی عمدتاً بین موقعیت‌های پوست‌کلفت و پوست‌نازک جابجا می‌شوند و یک تصویر بالینی ناپایدار ارائه می‌کنند که هم تهدید و هم فرصتی برای درمان روانکاوانه است. از یک طرف، جابجاییْ احتمال فعلیت را در قالب خشونت نسبت به دیگران یا در قالب کنش‌های خود-ویرانگر، بسته به اینکه عناصر پوست‌کلفت و پوست‌نازک به‌ترتیب در دسترس باشند یا خیر افزایش می‌دهد. اما از طرف دیگر تنها زمانی که بیمار بین موقعیت‌ها جابجا می‌شود تفسیر از نظر درمانی مؤثر بوده و پیشرفت درمان را میسر می‌سازد.