در باب همدلی | هاینتس کوهوت
در باب همدلی
به شیوهی خودم خلاصه میکنم. فکر میکنم بسیاری از کسانی که در این جلسات صحبت میکردند، به حلقه صمیمی دوستان و همکارانم تعلق داشتند، که در یکی دو سال گذشته شروع به درک و هضم برخی از آثار من کردهاند که هنوز با انتشار فاصلهی زیادی داشتند و به آن شکل نهایی که بر آن اصرار دارم و در مورد آن بسیار وسواس دارم، در نیامده بودند. اما معتقدم که در میان چیزهایی که در مورد آنها در کتابی به نام «تحلیل چگونه درمان میکند؟»[۱] نوشتهام، مقالهای ۱۵۰ صفحهای در مورد مفهوم دفاع و مقاومت که در سایهی روانشناسی خود[۲] دیده میشود، و اظهار نظری گسترده در مورد مسائل مربوط به همدلی در سطوح مختلف معنای این کلمه، از مهمترین آن مطالب هستند.
با وجود این واقعیت که چند سال پیش مدام میگفتم که از این موضوع خسته شدهام، اما تمرکزم را بر مسئله همدلی معطوف خواهم کرد. چنین کاری، بینتیجه به نظر میرسد. بارها و بارها استدلالهای مشابهی را میشنوم که آنقدر از معنای مورد نظر من دور هستند که احساس میکنم وقت، هیجانها و انرژیام را که میتوانستم صرف ایدهها و کارهای جدید کنم، تلف کردهام. اما از آنجایی که آدم احمقی هستم، با وجود عمر نسبتاً طولانیام و امید به اینکه مقداری خرد و حکمت کسب کرده باشم، هنوز نمیدانم چرا وقتی مردم از شما همان سئوال لعنتیِ همیشگی را میپرسند، باید چیزی اشتباه باشد و یک جای کار میلنگد!
چیزی اشتباه است. آن چیزی که اشتباه است، همان نیست که در سال ۱۹۵۹ در مقاله اصلیام در مورد «دروننگری و همدلی»[۳] گفتم که نوعی تحقیق یا بررسی رابطهی بین شیوه مشاهده و تئوری بود. [همانطور که زیرنویس به وضوح نشان میدهد] این همان مقالهای بود؛ که در مورد همدلی نبود، بلکه در مورد همدل بودن به عنوان یک عمل بود؛ اما در آن مقاله همدلی تنها در نقش تعیین کنندهی یک رشته بود، که آن رشته نیز، رشتهی روانشناسی محض است، رشتهای که با زندگی درونی انسان، حالات پیچیده روانی ارتباط دارد – تعریفی از روانکاوی که سالها پیش پیشنهاد کردهام.
در باب همدلی
به شیوهی خودم خلاصه میکنم. فکر میکنم بسیاری از کسانی که در این جلسات صحبت میکردند، به حلقه صمیمی دوستان و همکارانم تعلق داشتند، که در یکی دو سال گذشته شروع به درک و هضم برخی از آثار من کردهاند که هنوز با انتشار فاصلهی زیادی داشتند و به آن شکل نهایی که بر آن اصرار دارم و در مورد آن بسیار وسواس دارم، در نیامده بودند. اما معتقدم که در میان چیزهایی که در مورد آنها در کتابی به نام «تحلیل چگونه درمان میکند؟»[۱] نوشتهام، مقالهای ۱۵۰ صفحهای در مورد مفهوم دفاع و مقاومت که در سایهی روانشناسی خود[۲] دیده میشود، و اظهار نظری گسترده در مورد مسائل مربوط به همدلی در سطوح مختلف معنای این کلمه، از مهمترین آن مطالب هستند.
با وجود این واقعیت که چند سال پیش مدام میگفتم که از این موضوع خسته شدهام، اما تمرکزم را بر مسئله همدلی معطوف خواهم کرد. چنین کاری، بینتیجه به نظر میرسد. بارها و بارها استدلالهای مشابهی را میشنوم که آنقدر از معنای مورد نظر من دور هستند که احساس میکنم وقت، هیجانها و انرژیام را که میتوانستم صرف ایدهها و کارهای جدید کنم، تلف کردهام. اما از آنجایی که آدم احمقی هستم، با وجود عمر نسبتاً طولانیام و امید به اینکه مقداری خرد و حکمت کسب کرده باشم، هنوز نمیدانم چرا وقتی مردم از شما همان سئوال لعنتیِ همیشگی را میپرسند، باید چیزی اشتباه باشد و یک جای کار میلنگد!
چیزی اشتباه است. آن چیزی که اشتباه است، همان نیست که در سال ۱۹۵۹ در مقاله اصلیام در مورد «دروننگری و همدلی»[۳]
دسترسی ویژهدیدگاهتان را بنویسید
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.
می خواستم از شما تشکر ویژه کنم بابت ترجمه ی مقالات خیلی خوب و عالی که واقعا کمبودشون در روانشناسی و روانکاوی تو این کشور احساس می شه.همه ی مقالاتتون خوب و مفید هستند.از خوندن مقالاتتون همیشه هیجان زده می شم. چون وقتی شروع به خوندن می کنم محتوا و درکش واقعا شگفت زده ام می کنه.مقالات سایت شما خیلی تکمیل کننده ی دانسته های من در مورد روانکاوی و نظریات اون هستند.ممنونم
ممنون از شما