روانشناسی خود و جنبش روانکاوانه: مصاحبه‌ای با دکتر هاینتس کوهوت

روانشناسی خود و جنبش روانکاوانه: مصاحبه‌ای با دکتر هاینتس کوهوت

• ۲۷ دی ۱۴۰۰
• روانشناسی خود, مختص اعضای ویژه, هاینتس کوهوت

روانشناسی خود و جنبش روانکاوانه: مصاحبه‌ای با دکتر هاینتس کوهوت

داگلاس کیرسنر[۱]: زمانی که با روانکاوان ایالات متحده صحبت کردم، شنیدن این‌که در کار شما بی‌منطقی‌های زیادی وجود دارد مرا شوکه کرد. افرادی وجود دارند که لزوماً آثار شما را نخوانده‌اند و همه جور چیزی درباره‌ی شما و آثارتان می‌گویند که برای آن‌ها به مثابه یک پرده نمایش عمل می‌کند. به نظر می‌رسد آن‌ها فکر می‌کنند که شما تعارض را نادیده می‌گیرید، ناهشیاری را نادیده می‌گیرید، یا نوع درمانی که درباره‌‌اش می‌نویسید صرفاً رواندرمانی است.

هاینتس کوهوت: شایعه‌پراکنی است، سخن‌چینی.

کیرسنر: علت این که به آثار شما به شیوه‌ای عقلانی نگاه نمی‌کنند چیست؟

کوهوت: آن‌ها آثار مرا نمی‌خوانند. گاهی به شوخی می‌گویم آن‌ها یا آثار مرا نمی‌خوانند یا فقط بین خطوط را می‌خوانند نه خود آن‌ها را (به معنای آن که فحوای کلام را متوجه نمی‌شوند).

کیرسنر: چیزهای زیادی در آثار شما وجود دارد که کاملاً واضح هستند.

کوهوت: من هم همینطور فکر می‌کنم. امیدوارم چنین باشد.

کیرسنر: فکر می‌کنید چرا آثار شما اغلب بد فهمیده می‌شود؟

کوهوت: قضاوت در این‌باره بسیار دشوار است. فکر می‌کنم آخرین صفحات «Reflections» (کوهوت، ۱۹۸۰)، مرتبط با دغدغه‌ی شما باشد. روانکاوی زیربنای غیرعقلانی وسیعی دارد، که من تلاش کردم با تأکید مجدد بر واژه «جنبش» آن را توصیف کنم. علم یک جنبش نیست، و با این حال روانکاوی آشکارا یک علم است. بنابراین نه یک جنبش است و نه یک علم خالص – حداقل در جنبه‌های سازمان‌دهی شده‌ی آن. یکی از سخت‌ترین کارها این است که از کسی مثل من که به نوعی کانون شکلی از مناقشه بوده است بخواهیم که در قضاوت محاسن این مخالفت، دارای درجه‌ای از عینیت باشد. این امر بسیار دشوار است. در انتهای یکی از مقالاتم که آن را یکی از بهترین مقالات خودم می‌دانم – یعنی، مقاله درباره‌ی «کاریزما» (کوهوت، ۱۹۷۶) – گفته‌ام که تاریخ علم متضمن کار بزرگی است که به گفته خودم در آن زمان -در قلمرو شخصی- با نتایج روانکاوی خود فروید مطابقت دارد. به بیان دیگر، انجام دادنِ امر غیرممکن. بدیهی است که نوشتن تاریخچه یک گروه برای شخصی که خارج از آن قرار دارد، مزایای بسیار زیادی دارد. هیچ سوالی درباره‌ی آن نمی‌تواند وجود داشته باشد. گفتن آن یک حقیقت پیش پا افتاده است. اما به نظر من اینطور می‌رسد که گفتن این که کسی «که دقیقا در گروه قرار دارد» باید آن را بنویسد یک حقیقت محض است. هرچند غیر ممکن است. این یکی از آن تناقضات است. همان قدر که روانکاوی کردن یک نفر غیرممکن بود و با این حال باید کسی این کار را انجام می‌داد.

بنابراین برای یک عضو عمیقا درگیر در یک گروه، نوشتن تاریخچه‌ای عینی از آن گروه غیر‌ممکن است؛ با این حال تنها روشی است که چنین چیزی می‌تواند نوشته شود. هیچ کس از خارج به محتوا دسترسی ندارد بنابراین نمی‌تواند واقعا موضوعیت گروه را بفهمد. وقتی تناقض را بدین ترتیب بیان می‌کنم، کم و بیش شبیه یک شوخی می‌شود. اما کسی میان روانکاوان باید قادر باشد که روی پای خودش بایستد و خودش را، چه خوب چه بد، تا درجه عینیتی که برای درک آنچه گروه را به رکود کشیده لازم است، اگر به واقع رکودی در کار باشد، بالا بکشد. این نیز یک قضاوت ارزشی است که اثبات آن بسیار دشوار است. رکود از چه نقطه نظری؟ بدیهی است که دستیابی به پذیرش ایده‌های واقعا تازه در روانکاوی بسیار بسیار دشوار است. آن‌‌ها به داخل نفوذ کرده و آنگاه احتمالا به بخشی از یک تغییر در نگرش تبدیل می‌شوند، اما به احتمال زیاد به تنهایی پذیرفته نخواهند شد. همانطور که گفتم، به همین دلیل است که در روانکاوی تعداد زیادی گروه‌های انشعابی به وجود آمد. این که آیا شخصیت فروید ارتباطی با این امر داشته یا این که آیا در آن زمان رفتار کردن به شیوه‌ای که فروید رفتار کرد لازم بوده یا نه، چیزی است که من نمی‌دانم. آن دوران تاریخی نسبت به دورانی که اکنون در آن به سر می‌بریم متفاوت بوده است.