رویکردی بالینی به آسیب‌شناسی روانی نارسیسیزم

• ۱۳ دی ۱۴۰۳
• روابط اُبژه‌ای, مختص اعضای ویژه

رویکردی بالینی به آسیب‌شناسی روانی نارسیسیزم

فروید در مورد نگرش روانکاوانه به روان‌نژندی‌های نارسی‌سیستیک بدبین بود. او احساس می‌کرد که افرادی که از این بیماری‌ها رنج می‌برند توانایی انتقال یا توانایی کافی برای انتقال ندارند. وی مقاومت این بیماران را دیواری سنگی دانست که نمی‌توان از آن گذشت و گفت آنها نه از روی دشمنی بلکه از روی بی‌تفاوتی از درمانگر روی می‌گردانند. بسیاری از تحلیلگران سعی کرده‌اند روش‌هایی تحلیلی را بسط دهند که با بیماران نارسی‌سیستیک سروکار داشته باشد – من به والدر (۱۹۲۵)، کلارک (۱۹۳۳) و بعدها فروم رایشمن (۱۹۴۳)، (۱۹۴۷)، بیون (۱۹۶۲)، روزنفلد و دیگران فکر می‌کنم. اکثر تحلیلگرانی که بیماران نارسی‌سیستیک را درمان کرده‌اند، با دیدگاه فروید مبنی بر اینکه هیچ انتقالی وجود ندارد، مخالف بودند. از آنجایی که انتقال وسیله اصلی هر بررسی تحلیلی است، برای درک نارسیسیزم ضروری به نظر می‌رسد که رفتار نارسی‌سیست در موقعیت انتقال تحلیلی به دقت مشاهده شود.