ارتباط درمانگر با پول

حق‌الزحمه بیان‌گر میل روانکاو است. منازعات پولی میان بیمار و روانکاو، فرصتی عالی فراهم می‌آورد تا تعارض سوبژکتیویته‌ها آشکار و درک شود. در عوض، اجتناب از منازعات مرتبط با حق‌الزحمه می‌تواند به رکود درمان و فقر روانکاوی منجر شود. با وجود این، روانکاوان غالباً از این بحث می‌ترسند و اجتناب می‌کنند، چون می‌دانند که حق‌الزحمه به معنای دخالت سرزده‌ی نیاز خودشان است. دیدگاه خاص جسیکا بنیامین درباب بیناسوژگی نشان می‌دهد که معضل یا این/یا آن مربوط به نیازهای رقیب را می‌توان از طریق فرآیند کاوش هم این/هم آن حل و فصل کرد که بازشناسی متقابل را برقرار می‌سازد. به راستی مذاکرات مولد در مورد حق‌الزحمه می‌تواند صمیمیت بین بیمار و روانکاو را گسترش دهد و موجب افزایش ظرفیت بیمار در رابطه با پول، تعیین حدود، جاه‌طلبی، میل و همدلی در زندگی بیرونی او شود. هم مقاومت روانکاوان برای درخواست پول بیشتر، و هم مقاومت بیماران در برابر پرداخت، توصیف شده‌اند. دو نمونه‌ی بالینی وجود دارد، که یکی از آن‌ها مشکلات طفره‌روی از این تعامل خیانت‌آمیز را نشان می‌دهد، و دیگری قدرت دگرگون‌ساز مواجهه با حق‌الزحمه را روشن می‌سازد.

کلمات کلیدی: پول^[۱]، حق‌الزحمه^[۲]، تعارض^[۳]، بیناسوژگی^[۴]، تقابل^[۵]، صمیمیت^[۶]، میل^[۷]