در باب آموزش روانکاوی | تامس آگدن
در باب آموزش روانکاوی
هنر آموزش روانکاوی هیچ کم از هنر درمان روانکاوی ندارد. همانند تجربه روانکاوانه، آموزش روانکاوی نیز تلاشی برای خلق فضایی امن و آزاد است؛ فضایی که باتوجه به ابعاد نظری روانکاوی و درمان بالینی روانکاوانه، در گستره آن اشکال تازهای از خیالپردازی و تفکر فرصت ظهور مییابند. بنابر تجربه نویسنده در بیست و پنجمین سال برگزاری دو سمینار روانکاوانه، ملاحظاتی در باب موارد پیش رو ایراد کرده است. ۱) آموزش متون روانکاوانه با استفاده از خواندن خط به خط متون با صدای بلند در محیط سمینار، با تمرکز بر نحوه تفکر و نوشتن نویسنده و پرداختن به این امر که خواننده چگونه به واسطه تجربه خواندن دچار دگرگونی میشود. ۲) ارائه کیسهای بالینی بهمنزله تجربه خیالپردازی جمعی که ذیل آن اعضای سمینار از خیالپردازی هشیارانه خویش برای کمک به ارائهدهنده استفاده میکنند. آنها با این کار، ارائهدهنده را در جنبههایی از خیالپردازیاش در تجربه با بیمار یاری میدهند که تا پیش از این، نه روانکاو و نه بیمار قادر به خیالپردازی در آن باره نبودند. ۳) خواندن شعر و داستان بهمنزله راهی برای بالابردن ظرفیت اعضای سمینار جهت اطلاع و آگاهی یافتن از عواطف بیمار و همچنین استفاده روانکاو از زبان. ۴) یادگیری غلبه بر آنچه شخص میپندارد راجعبه کاربست روانکاوی میداند، مانند یادگیری فراموش کردن آنچه که فرد آموخته است.
آموزش روانکاوی در بهترین حالت فضایی به سوی تفکر و خیالپردازی در موقعیتهایی میگشاید که در آن موقعیتها، تکانه (منطقی) هیچ راهی به سوی آن فضا ندارد. آموزگاری که در پی پر کردن آن فضاست سخنرانی میکند و همچون مبلغی اشخاص را به روانکاوی فرا میخواند و عقاید متعصبانه را تداوم میبخشد، حال آنکه آموزگاری که قصد پر کردن آن فضا را ندارد شرایطی خلق میکند که در دامنه آن فرد بتواند امکان و احتمالات تصورناپذیر را در نظر گرفته و نسبت به آنها گشوده باشد. با توجه به آموزش روانکاوی بالینی، هدف بنیادین آموزش روانکاوانه ارتقای ظرفیت روانکاو برای خیالپردازی راجعبه آن جنبههایی از تجربیاتش در موقعیت بالینی است که تا پیش از این نمیتوانست در مورد آنها خیالپردازی کند.
در این مقاله، ملاحظاتی در باب آموزش روانکاوانه اظهار میکنم که حاصل تجربیاتم طی آموزش دو سمینار هفتگیام هستند؛ سمینارهایی که اکنون سالگرد ۲۵ ساله شدنشان است. ابتدا با توصیف محیطی که تاکنون در آن آموزش دادهام آغاز میکنم و سپس به بررسی چهار جنبه از آموزش روانکاوانه میپردازم که به گمانم در انتقال آنچه در آموزش روانکاوی ضروری است، از اهمیت ویژهای برخوردارند: (۱) شیوه خواندن متون روانکاوانه؛ (۲) آموزش بالینی بهمنزله شکلی از خیالپردازی جمعی؛ (۳) خواندن شعر و داستان بهمنزله تجربه «تربیت شنوایی» و (۴) هنر یادگیری فراموش کردن آنچه شخص آموخته است.
محدودیت دسترسی به ادامهی مطلب
دسترسی کامل به محتوای تخصصی تداعی صرفاً برای اعضای ویژهی تداعی در نظر گرفته شده است.
با عضویت در تداعی و فعال کردن عضویت ویژه به امکان مطالعهی آنلاین این مقاله و تمام مقالات تداعی شامل نظریات روانکاوی، رویکردهای مختلف، تکنیکهای بالینی و مواردی از این دست دسترسی خواهید یافت. عضویت ویژه فقط برای مطالعهی آنلاین در سایت است و امکان دانلود پیدیاف با عضویت ویژه وجود ندارد. اگر نیاز به پیدیاف مقالات دارید، آنها را بایستی جداگانه از طریق فروشگاه مقالات تهیه کنید.
در این صفحه میتوانید پلنهای عضویت ویژه را مشاهده کنید و از این صفحه میتوانید نحوهی فعال کردن عضویت ویژه را ببینید.
اگر اکانت دارید از اینجا وارد شوید.
اگر اکانت ندارید از اینجا ثبتنام کنید.
- 1.در باب آموزش روانکاوی | تامس آگدن
- 2.نگارش روانکاوانه بهمثابه یک فرم داستانی | تامس آگدن
- 3.خوانش بیون | تامس آگدن
- 4.خوانش لووالد: بازاندیشی در اُدیپ | تامس آگدن
- 5.تأملاتی در باب کاربست روانکاوی | تامس آگدن
- 6.این هنر روانکاوی: رؤیت رؤیاهای نادیده و گریههای قطع شده | تامس آگدن
- 7.در باب زبان و حقیقت در روانکاوی | تامس آگدن
- 8.مفهوم روابط اُبژهای درونی | تامس آگدن
- 9.خوانش تازهای از ریشههای نظریهی روابط اُبژهای | تامس آگدن
- 10.رویابینیِ جلسهی روانکاوی: یک مقالهی بالینی | تامس آگدن
- 11.دیالوگ روانکاوانه | ماتریس ذهن
- 12.دربارهی همانندسازی فرافکنانه | تامس آگدن
- 13.دربارهی روانکاو شدن | تامس آگدن و گلن گابارد
- 14.ضلع سوم روانکاوی: کار کردن با حقایق بالینی بیناذهنی | تامس آگدن
- 15.ترس از فروپاشی و زندگی نزیسته | تامس آگدن
- 16.چگونه توماس آگدن روانکاو، خودِ واقعیاش را در داستان یافت؟