تفسیر رؤیا در روانکاوی معاصر | بخش سوم

تفسیر رؤیا در روانکاوی معاصر | بخش سوم

• ۲۸ آذر ۱۴۰۰
• تحلیل رؤیا, مختص اعضای ویژه

روایت رؤیا: فعالیت سازمان‌دهی ناهشیار در بافت

در نقش خود به عنوان مشارکت‌کننده در بحث راجع به مطالب بالینی گالیت اتلس^[۱]، ابتدا به برخی نکات کلی در مورد آنچه به اعتقاد من کارکردهای بنیادین رؤیا هستند و بهترین نحو کار کردن با رؤیاهاست اشاره خواهم کرد، و بعد به رؤیاهای بیمار دکتر اتلس درون بافت‌های شخصی و روانکاوانه‌ی آنها خواهم پرداخت.

خواب دیدن یعنی فکر کردن در هنگامی که خواب هستیم. طبق تعریف، رؤیا یعنی تفکر ناهشیار و من آن را استمرار پردازش ضمنی و آشکار که در طول بیداری اتفاق می‌افتد می‌دانم. رؤیا بهترین پنجره را به تفکر ناهشیار ارائه می‌دهد.

و ما چه خوابی می‌بینیم؟ ما در مورد ضروری‌ترین دغدغه‌های خود رؤیا می‌بینیم: رؤیاهای ما عبارتند از تلاش‌هایی برای حل تعارض، خودتنظیمی، تنظیم عاطفه، پیش‌بینی و حرکت‌های رشدیافته‌تر، تقویت الگوهای تهدید شده‌ی سازمان، تحکیم تجربه‌ی جدید، و انسجام و بهبود یادگیری جدید. رویدادهای روزانه با جریان‌های متقاطع عمیق‌تر زندگی ما درگیر می‌شوند، و الگوهای سازماندهی محدود کننده یا رشد دهنده، حیات‌بخش یا مرگ‌آور را فعال می‌کنند. در آنچه من مدل سازمانی رؤیا می‌نامم، فرض کرده‌ام که کارکردهای خارق‌العاده‌ی رؤیا عبارتند از تحول، حفظ و بازگرداندن سازمان روانی و تنظیم عاطفه، همراستا با تغییر اولویت‌های انگیزشی (فاسهاگ، ۱۹۸۳، ۱۹۸۸، ۱۹۹۷، ۲۰۰۷، ۲۰۰۸). اگر چه در یک موقعیت، رؤیابین روش آشنا و ناتوان‌کننده‌ برای رابطه با دیگران (که در طی روز قبل فعال شده است) را تکرار می‌کند، در موقعیتی دیگر رؤیابین شیوه‌ی بودن جدید و رشد یافته‌ای را خواب می‌بیند که تجربه‌ی جدید و حیات‌بخشی از خود اوست.