شخصیت‌های وابسته

• ۲۶ خرداد ۱۴۰۳
• تشخیص بالینی, مختص اعضای ویژه

شخصیت‌های وابسته

برخی افراد به دلیل ویژگی شخصیتی که وابستگی مفرط آن‌ها را تعریف می‌کند، به درمان مراجعه می‌نمایند. از آنجایی که افراد با وضعیت روان‌شناختی وابستگی شدید ممکن است خود را قادر به ترک روابط استثمارگرانه یا حتی آزاردهنده نبینند، گاهی اوقات از این پدیده با عناوینی نظیر «خودویرانگر» یا «مازوخیسمی» یاد می‌شود (به بحث قبلی در مورد پویایی مازوخیسمی رجوع شود). دسته‌بندی‌های «نابسنده» و «کودکانه[۱]» شخصیت در طبقه‌بندی‌های اولیه، تقریباً مفهومی مشابه با کاربرد ما از اصطلاح «شخصیت وابسته» را منتقل می‌کنند.

افرادی که از نظر شخصیتی وابستگی مفرط دارند، در تمام سطوح شدت یافت می‌شوند. آن‌ها عمدتاً خود را در ارتباط با دیگران تعریف می‌کنند و امنیت و رضایت را به‌طور غالب در بستر روابط بین فردی جستجو می‌کنند («تا زمانی که همه‌چیز با همسرم خوب باشد، حال من هم خوب است»). علائم روان‌شناختی ممکن است زمانی ظاهر شوند که در یک رابطه دلبستگی اولیه، مشکلی پیش بیاید. در سطح روان‌نژندی (نوروتیک)، افراد با شخصیت وابسته ممکن است در میانسالی یا بعد از آن، پس از سوگ، طلاق یا بازنشستگی که آن‌ها را با فقدان زمینه‌ای با قوانین و انتظارات مشخص مواجه می‌کند، به دنبال درمان باشند. در سطوح مرزی و روان‌پریشانه، بیماران وابسته ممکن است هنگامی که انتظار می‌رود به منابع خود تکیه کنند، دچار آشفتگی شوند و از دفاع‌های پرهزینه مانند جسمانی‌سازی و برون‌کنش‌نمایی برای جلب مراقبت به صورت مأیوسانه استفاده کنند.