شخصیت‌های نارسی‌سیست

• ۶ مرداد ۱۴۰۳
• تشخیص بالینی, مختص اعضای ویژه

شخصیت‌های نارسی‌سیست

افراد مبتلا به دغدغه‌های نارسی‌سیستی در طیف شدتی قرار دارند که از سطح نوروتیک تا سطح روان‌پریشی را در بر می‌گیرد. در انتهای نوروتیک این طیف، افراد نارسی‌سیست ممکن است از نظر اجتماعی مناسب، شخصاً موفق، جذاب و (اگرچه تا حدودی فاقد ظرفیت برای صمیمیت) به نسبت خوب با محیط خانواده، کار و علایق خود سازگار باشند. در مقابل، افرادی که شخصیت‌های نارسی‌سیست آن‌ها در سطوح آسیب‌شناسانه‌تر قرار دارد، صرف‌نظر از موفقیت شخصی، از پراکندگی هویت (که اغلب با ارائه خودِ بزرگ‌پندار پنهان می‌شود) رنج می‌برند، فاقد اخلاق درونی هستند و ممکن است رفتارهایی داشته باشند که به شدت مخرب و سمی برای دیگران باشد. کرنبرگ (۱۹۸۴) مشکل‌آفرین‌ترین نوع فرد نارسی‌سیست را با «نارسی‌سیست بدخیم» (یعنی ترکیب نارسی‌سیزم با پرخاشگری سادیستی) توصیف می‌کند؛ وضعیتی که او آن را در یک طیف با شخصیت آشکارا روان‌پریش قرار می‌دهد (ملتزر، ۱۹۷۳؛ روزنفلد، ۱۹۸۷).

تجربه ذهنی مشخص افراد نارسی‌سیست، احساس پوچی و بی‌معنایی درونی است که نیازمند تزریق مکرر تأیید بیرونی از اهمیت و ارزش آن‌هاست. افراد نارسی‌سیستی که موفق به کسب چنین تأییدی در قالب مقام، تحسین، ثروت یا موفقیت می‌شوند، ممکن است احساس سرخوشی درونی کنند، رفتار متکبرانه و خودبینانه از خود نشان دهند، احساس استحقاق داشته باشند و با دیگران (به‌ویژه کسانی که از نظر آن‌ها جایگاه پایین‌تری دارند) با تحقیر رفتار کنند. هنگامی که محیط چنین تأییدی را فراهم نمی‌کند، افراد نارسی‌سیست ممکن است احساس افسردگی، شرم و حسادت نسبت به کسانی که موفق به دستیابی به جایگاهی که آن‌ها فاقد آن هستند، کنند. آن‌ها اغلب در خیال خود به موفقیت، زیبایی، جلال و قدرت نامحدود می‌پردازند و فقدان لذت واقعی آن‌ها در کار یا عشق می‌تواند دردناک باشد. با توجه به این موارد، آن‌ها باید در انتهای درون‌ریزی پیوستار بلات (۲۰۰۸) قرار گیرند، زیرا الگوهای آن‌ها نشان‌دهنده تلاش برای ایجاد و حفظ حس خود و دغدغه‌های آن‌ها در مورد استقلال، کنترل، خودباوری و هویت است.