لازم نیست آدم حتماً یک خانه باشد تا تسخیر شود.

لازم نیست آدم حتماً یک خانه باشد تا تسخیر شود.

• ۳ شهریور ۱۴۰۰
• آموزش روانکاوی, مختص اعضای ویژه

لازم نیست آدم حتماً یک خانه باشد تا تسخیر شود: مطالعه‌ای موردی در باب فعلیت[۱]، گسست و وحشت از «غیر-من»[۲]

در این مقاله به بررسی ترومای روانی می‌پردازیم، ترومای روانی به مثابه تجربه‌ای غریب است که از پردازش شناختی فراتر می‌رود و ذهن چنان لبریز از تأثیرات یکپارچه‌ناشدنی می‌شود که انسجام الگوی درونی را که انسجام-خود، به‌هم پیوستگی-خود و امتداد-خود به آن متکی است، تهدید می‌کند. جزئیات یک تصویر بالینی نشان می‌دهد که چگونه تجربه‌ی پردازش‌نشده‌ی «غیر-من» با گسست کیفیت-خود همچون خاطره‌ای عاطفی بدون داشتن تاریخچه‌ای از منشاء آسیب‌زای خود تسخیر می‌شود‌. این حتی در روانکاو زبردست نیز وحشت زیادی برمی‌انگیزد مگر این‌که بین بیمار و درمانگر واقعیت ادراکی جدیدی شکل بگیرد و روایتی را تغییر دهد که گسست را چنان حفظ می‌کند که گویی گذشته هنوز خطری حاضر است. استفاده‌ی بهینه‌ی تحلیلگر از فرایندهای گسستن در بافتی بینافردی و بیناسوژگی، بیمار را قادر می‌کند تا عواطف خود را در حافظه‌ی ضمنی که آثار تروما در آن باقی مانده است، تنظیم کند؛ و به این ترتیب بخش‌های گسسته‌ی «غیر-من» کم‌کم مجاب می‌شوند که دست از تکرار خاطرات بکشند و هرچه بیشتر و فعالانه‌تر و گشوده‌تر بخش‌های خود-بازتابنده و خود-ابرازگر «من» را  مشارکت دهند.

بیگانگی، گسست و تنظیم عاطفه

«فرد مجبور نیست سرسرا یا خانه‌ای باشد که تسخیر شود. امن‌تر آن‌ است که در میان هیاهوهای برپاشده در چهارگوشه‌ی عمارت باشد تا این‌که گزندی نبیند و تنها در بی‌کسی با خود مواجه شود. خودی که در پس خودمان پنهان گشته، ترسناک‌تر خواهد بود. خانه‌ای که در آن قاتلی پنهان شده، کمتر ترسناک است.»