روانشناسی جدایی

روانشناسی جدایی

• ۲۸ مهر ۱۳۹۹
• دانلد وینیکات, روابط اُبژه‌ای, مختص اعضای ویژه

روانشناسی جدایی

(نوشته شده در مارس ۱۹۵۸ خطاب به مددکاران اجتماعی)

اخیراً در باب جدایی و اثرات آن که در یافته‌‌های بالینی منعکس شده‌، مطالب بسیاری نوشته می‌شود. اکنون توافقی کلی در باب اثرات مورد انتظار جدایی طولانی مدت نوزاد یا کودک خردسال از چهره‌ی والدینی وجود دارد. این امری محرز است که میان گرایش ضد اجتماعی و محرومیت ارتباطی وجود دارد. غنای درک و فهم ما از «فقدان» به ماتم و ماخولیای فروید می‌رسد، [مقاله‌ای که] خود متاثر از اندیشه‌‌های کارل آبراهام بوده است. در آنچه در سطور آتی خواهد آمد، برآنم تا روانشناسی واکنش به «فقدان» را با استفاده از این میراث بررسی کنم.

برای فهم کامل روانشناسی اضطراب جدایی، باید واژگانی بخصوص را در ارتباط با هم قرار دهیم. در این خصوص پیوند برقرار کردن میان واکنش به «فقدان»، با از شیر گرفتن، غم، سوگ و افسردگی اهمیت دارد. نخستین اصلی که لازم است تا به عنوان چارچوب نظری در کار با کودکان محروم شده در ذهن داشته باشیم، این است که بیماری در نتیجه فقدان حاصل نمی‌شود بلکه وقوع بیماری به دلیل همزمانی فقدان با مرحله‌ای از رشد هیجانی نوزاد است که واکنش پخته به فقدان طی آن امکان‌پذیر نیست. ایگوی نابالغ قادر به سوگواری نیست. از این رو ضروری است که هر آنچه درباره محرومیت و اضطراب جدایی گفته می‌شود بر پایه درکی از روانشناسی سوگ باشد.