استفاده از اُبژه | دانلد وینیکات

استفاده از اُبژه | دانلد وینیکات

• ۲۴ مرداد ۱۴۰۰
• دانلد وینیکات, مختص اعضای ویژه

استفاده از اُبژه

در این مقاله قصد دارم به بحث درباره‌ی ایده‌ی استفاده از اُبژه بپردازم. به نظر من موضوع مرتبط با آن، یعنی رابطه با اُبژه‌ها، توجه ما را تمام و کمال به خود جلب کرده است. اما ایده‌ی استفاده از اُبژه چندان مورد بررسی قرار نگرفته است و حتی شاید به طور خاص روی آن مطالعه‌ای هم انجام نشده باشد.

کار روی استفاده از اُبژه، حاصل تجربه‌ی بالینی‌ام است و در راستای روند رشدی قرار دارد که مختص من است. البته نمی‌توانم فرض را بر این بگذارم که دیگران هم همین شیوه‌ی رشد را دنبال کرده‌اند، اما باید خاطرنشان کنم که یک توالی وجود دارد و نظمی که در این توالی دیده می‌شود به خاطر تکامل کارهایم است.

کار من روی اُبژه‌های انتقالی و پدیده‌ای که بعد از «مشاهده‌ی کودکان در وضعیتی معین» (وینیکات، ۱۹۴) به طور طبیعی ادامه یافت، نسبتاً شناخته شده است. بدیهی است که استفاده از اُبژه، با ظرفیت بازی در ارتباط است. اخیراً به موضوع بازی خلاق پرداخته‌ام (وینیکات، ۱۹۶۸ آ). بازی خلاق به موضوع فعلی من نزدیک است. همچنین یک رشد طبیعی در دیدگاه من و در راستای مفاهیم محیط نگهدارنده، که کشف فرد از سلف را تسهیل می‌سازد، دیده می‌شود. می‌توان کل موضوع رشد اختلالات کاراکتر را که با ایجاد انواع مختلفی از سلف کاذب در ارتباط هستند ناشی از ناکامی در این محیط تسهیل‌گر دید، اختلالاتی که نشان‌دهنده‌ی ناکامی در تشکیل سلف و کشف سلف هستند. همه‌ی این‌ها باعث می‌شوند تا از نظر من، تمرکز روی چیزی که آن را پدیده‌ی انتقالی می‌نامم، و مطالعه‌ی جزئیاتی که درمانگرهای بالینی در اختیار دارند و نشان‌دهنده‌ی افزایش تدریجی ظرفیت فرد برای بازی کردن و ظرفیتِ یافتن و استفاده کردن از جهان «خارجی» با استفاده از استقلال و خودگردانی هستند، توجیه‌پذیر باشد.

مطلبی که قرار است در این مقاله بیان کنم بسیار ساده است. با اینکه این موضوع حاصل تجربه‌ی روانکاوانه‌‌ام است، اما ادعا نمی‌کنم که حاصل تجربه‌ی دو دهه‌ی گذشته بوده است، چرا که در این صورت تکنیک لازم برای انجام حرکات انتقالی را که می‌خواهم در اینجا شرح دهم، نداشته‌ام. به عنوان مثال، تنها در سال‌های اخیر بوده است که توانسته‌ام برای تکامل طبیعی انتقال که حاصل افزایش اعتماد بیمار به تکنیک و فضای روانکاوی بوده است، صبر کنم و از ارائه‌ی تفسیر و شکستن این فرآیند طبیعی اجتناب کنم. واضح است که اینجا درباره‌ی ارائه‌ی تفسیر صحبت می‌کنم و نه خودِ تفسیر. فکر کردن به اینکه با نیاز شخصی خودم به تفسیر کردن، مانع از چه تغییرات عمیقی در یک گروه خاص از بیماران شده‌ام یا این تغییرات را به تأخیر انداخته‌ام، باعث وحشت من می‌شود. اگر بتوانیم صبر کنیم، بیمار به شکلی خلاقانه و همراه با شعف بی‌پایان به ادراک می‌رسد، و لذتی که در این شرایط می‌برم بسیار بیشتر از لذتی است که قبلاً از احساس باهوش بودن می‌بردم. فکر می‌کنم تفسیر را عمدتاً به این خاطر انجام می‌دهم که به بیمار اجازه دهم محدودیت‌های درک من را متوجه شود. اصل بر این است که جواب‌ها فقط و فقط نزد بیمار است. ما فقط برای او این امکان را فراهم می‌کنیم که آنچه را شناخته شده است فرا بگیرد یا با مقبولیت از آن آگاه شود.