استفاده از اُبژه | دانلد وینیکات

استفاده از اُبژه | دانلد وینیکات

• ۲۴ مرداد ۱۴۰۰
• دانلد وینیکات, مختص اعضای ویژه

استفاده از اُبژه

در این مقاله قصد دارم به بحث درباره‌ی ایده‌ی استفاده از اُبژه بپردازم. به نظر من موضوع مرتبط با آن، یعنی رابطه با اُبژه‌ها، توجه ما را تمام و کمال به خود جلب کرده است. اما ایده‌ی استفاده از اُبژه چندان مورد بررسی قرار نگرفته است و حتی شاید به طور خاص روی آن مطالعه‌ای هم انجام نشده باشد.

کار روی استفاده از اُبژه، حاصل تجربه‌ی بالینی‌ام است و در راستای روند رشدی قرار دارد که مختص من است. البته نمی‌توانم فرض را بر این بگذارم که دیگران هم همین شیوه‌ی رشد را دنبال کرده‌اند، اما باید خاطرنشان کنم که یک توالی وجود دارد و نظمی که در این توالی دیده می‌شود به خاطر تکامل کارهایم است.

کار من روی اُبژه‌های انتقالی و پدیده‌ای که بعد از «مشاهده‌ی کودکان در وضعیتی معین» (وینیکات، ۱۹۴) به طور طبیعی ادامه یافت، نسبتاً شناخته شده است. بدیهی است که استفاده از اُبژه، با ظرفیت بازی در ارتباط است. اخیراً به موضوع بازی خلاق پرداخته‌ام (وینیکات، ۱۹۶۸ آ). بازی خلاق به موضوع فعلی من نزدیک است. همچنین یک رشد طبیعی در دیدگاه من و در راستای مفاهیم محیط نگهدارنده، که کشف فرد از سلف را تسهیل می‌سازد، دیده می‌شود. می‌توان کل موضوع رشد اختلالات کاراکتر را که با ایجاد انواع مختلفی از سلف کاذب در ارتباط هستند ناشی از ناکامی در این محیط تسهیل‌گر دید، اختلالاتی که نشان‌دهنده‌ی ناکامی در تشکیل سلف و کشف سلف هستند. همه‌ی این‌ها باعث می‌شوند تا از نظر من، تمرکز روی چیزی که آن را پدیده‌ی انتقالی می‌نامم، و مطالعه‌ی جزئیاتی که درمانگرهای بالینی در اختیار دارند و نشان‌دهنده‌ی افزایش تدریجی ظرفیت فرد برای بازی کردن و ظرفیتِ یافتن و استفاده کردن از جهان «خارجی» با استفاده از استقلال و خودگردانی هستند، توجیه‌پذیر باشد.