ترس از فروپاشی | دانلد وینیکات

ترس از فروپاشی | دانلد وینیکات

• ۲ اسفند ۱۳۹۸
• دانلد وینیکات, مختص اعضای ویژه

بیان مقدماتی

به باور من، تجربیات بالینی‌ام اخیراً مرا به درک جدیدی از معنای ترس از فروپاشی رسانده‌اند.

هدف من در اینجا بیان این درک نویافته به صورتی ساده است و شاید برای سایر افرادی که در حوزه‌ی روان‌درمانگری کار می‌کنند نیز تازه باشد. طبیعتاً اگر آن‌چه می‌گویم حاوی حقیقتی باشد، شعرای جهان از پیش به آن پرداخته‌اند، اما جرقه‌های بینش که در شعر پدیدار می‌شوند نمی‌توانند ما را از وظیفه‌ی دردناک خویشتن برای دور شدن گام به گام از غفلت از هدف‌مان معاف دارند. عقیده‌ی من این است که مطالعه‌ی این حوزه‌ی محدود، به بیان مجدد چندین مسئله‌ی دیگر منجر می‌شود که ما را گیج می‌کنند چرا که نمی‌توانیم آن‌طور که دوست داریم عملکرد بالینی خوبی داشته باشیم، و در پایان نشان خواهم داد که چه بسط‌هایی از این نظریه را برای بحث و گفتگو پیشنهاد می‌کنم.

تفاوت‌های فردی

ترس از فروپاشی در برخی بیمارهای ما ویژگی بااهمیتی است و در برخی دیگر نه. اگر این نکته صحیح باشد، می‌توان نتیجه گرفت که ترس از فروپاشی به تجربه‌ی گذشته‌ی فرد و بی‌ثباتی‌های محیطی مربوط می‌شود. همزمان، باید مخرج مشترکی از همان ترس را انتظار داشت که نشان دهد این پدیداری همگانی است؛ قطعاً همین است که به همگان امکان می‌دهد به شکل همدلانه بدانند چه حسی دارد وقتی یکی از بیماران ما این ترس را به طرز قابل‌توجهی نشان می‌دهد (به راستی همین را می‌توان درباره‌ی تمام جزئیات جنون شخص مجنون گفت. ما همگی وضعیت او را درک می‌کنیم، اگرچه ممکن است همه‌ی ما از جنون رنج نبریم!).

ظهور سمپتوم

تنها بخشی از بیمارانی که دچار این ترس هستند در آغاز درمان از آن گله دارند. سایرین چنان به خوبی دفاع‌های خود را سامان داده‌اند که تنها پس از پیشرفت قابل‌توجه در درمان است که ترس از فروپاشی به مثابه عاملی مسلط پدیدار می‌شود.

برای مثال، بیمار ممکن است فوبیاهای گوناگون و سازمان پیچیده‌ای برای مقابله با این فوبیاها داشته باشد، به‌طوری که وابستگی فوراً وارد ]فضای[ انتقال نمی‌شود. اما به مرور و در درازمدت، وابستگی به ویژگی اصلی مبدل می‌گردد و سپس اشتباه‌ها و شکست‌های تحلیل‌گر به علت مستقیم فوبیاهای موضعی تبدیل می‌شوند و این‌گونه است که ترس از فروپاشی بیرون می‌آید.

معنای «فروپاشی»