شخصیت‌های اسکیزوئید

• ۱۶ تیر ۱۴۰۳
• تشخیص بالینی, مختص اعضای ویژه

شخصیت‌های اسکیزوئید

اصطلاح «اسکیزوئید» شاید یکی از گیج‌کننده‌ترین اصطلاحات در ادبیات بالینی باشد، زیرا همین اصطلاح برای توصیف وضعیت‌های روان‌شناختی به‌شدت متفاوتی به کار رفته است. افرادی که بر اساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید تشخیص داده می‌شوند، اغلب با کمبودهای جدی در منابع و توانایی‌های روانی اساسی شناخته می‌شوند. برخی از آن‌ها ممکن است به اختلالات طیف اسکیزوفرنی مرزی مبتلا باشند که در آن‌ها «علائم منفی» غالب است (مانند کاهش ابراز احساسات، فقر گفتار و تفکر). شواهدی وجود دارد (به‌عنوان مثال، لنزن‌وگر، کلارکین، کرنبرگ و فولش، ۲۰۰۱) که نشان می‌دهد هرچه بیمار ویژگی‌های بیشتری از اسکیزوتایپی نشان دهد، شدت اختلال او جدی‌تر است (ما اسکیزوتایپی را به‌عنوان یک ویژگی مشترک در وضعیت‌های روان‌شناختی اسکیزوئید {و نه به‌عنوان نوعی شخصیت} در نظر می‌گیریم). وسن و همکاران (۲۰۱۲) به صورت تجربی گروهی از بیماران را در یک نمونه بالینی شناسایی کردند که آن‌ها را «اسکیزوئید-اسکیزوتایپی» نامیدند، که با «کمبودهای فراگیر و ویژگی‌های عجیب‌وغریب در روابط بین فردی، تجربه‌های هیجانی و فرآیندهای فکری» (صفحه ۲۸۰) مشخص می‌شد.