حمله به پیوندها | مبانی نظری روانکاوی ویلفرد بیون

حمله به پیوندها ویلفرد بیون

انگاره‌ی ویلفرد بیون از «حمله به پیوندها» نخستین بار در مقاله‌ی درخشان «حملات بر پیوند[۱]» (۱۹۵۹) به مثابه بخشی از کار نوآورانه‌ی او در باب سایکوز شرح داده شد. حمله به پیوندها، حملات ویران‌گری از بخش سایکوتیک ذهن هستند که علیه تمام پیوندهای میان فرد و ابژه‌ها فعال می‌شوند و آنها را تخریب می‌کنند.

درونی‌سازی «سوپرایگوی ایگو-ویران‌گر» (ego-destructive super-ego) -نامی که بیون بر آن تمثالی می‌نهاد که به تمام پیوندهای هیجانی و عقلی میان ابژه‌ها حمله می‌کند- هنگامی رخ می‌دهد که رابطه میان مادر و نوزاد فاقد پیوندهای عادی ارتباط اولیه توسط همانندسازی فرافکنانه است. او فکر می‌کند که منبع اصلی ناکامی ارتباط اولیه در چنین مواردی، ناشی از تمایل مادرزاد نفرت و حسادت افراطی در نوزاد است، که اگر مادر غیرپذیرا باشد، شرایط او وخیم‌تر می‌شود و اگر مادر بتواند احساسات خشونت‌آمیز نوزاد را در عین حفظ تعادل درون‌فکنی کند، این تمایل کاهش می‌یابد اما از بین نمی‌رود.

بیون اهمیت نظری مفهوم «حمله به پیوندها» را برای درک برخی علائم در بیماران مرزی نشان داد. بیمار که فاقد وضعیت ذهنی با توانایی برقراری پیوند برای رشد است، احساس می‌کند که ذهن او فاجعه‌ای مدام است، و می‌ترسد که ناتوان از حل و فصل آن باشد. به علاوه، از آن‌جا که کمبود کنجکاوی در روان او وجود دارد، هر گونه رشد که وابسته به تحقیق و بررسی است غیرممکن می‌گردد، و پیوندها در ذهن او منحرف، بی‌رحمانه و عقیم باقی می‌مانند.

مفهوم «حمله به پیوندها» در عمل بالینی، توجه تحلیل‌گر را به طریق مهمی از ماهیت ابژه به ماهیت روابط میان ابژه‌ها منتقل می‌کند، یعنی از ساختارها به کارکردها. حمله به پیوندها، خودش را در تلاش برای تخریب کارکرد ذهنی درونی بیمار و تحلیل‌گر، و ارتباط کلامی و غیرکلامی که پیوند میان آن‌ها است، جلوه‌گر می‌سازد. مسائل در تحلیل تمایل دارند که نه فقط بر چرایی بلکه همچنین بر چیستی متمرکز شوند، به این معنا که کارکرد تحلیل و تحلیل‌گر برای بیمار چیست.

انگاره‌ی بیون از «حمله به پیوندها»، متناسب با توصیف زیگموند فروید در نوشتار ماندگار «تمدن و ملالت‌های آن» از غریزه‌ی مرگ به عنوان پویشی غریزی برای انحلال واحدها است. همچنین مفهوم کلاین از دوپارگی را شرح و بسط می‌دهد.

[۱] Attacks on Linking