ارتباط ابتدایی و استفاده از انتقال متقابل

ارتباط ابتدایی و استفاده از انتقال متقابل

… روانکاو آماده است که تا وقتی بیمار بتواند عوامل محیطی را به‌گونه‌ای ارائه کند که امکان تفسیر آن‌ها به عنوان فرافکنی وجود داشته باشد، منتظر بماند… گاهی روانکاو باید مدت بسیار زیادی منتظر بماند. – دونالد وودز وینیکات

۱

برخی بیماران در جلسه‌ی درمان، حوادث آسیب‌زایی را که در کودکی آن‌ها رخ داده است تعریف یا بازسازی می‌کنند. گاهی این سوال پیش می‌آید که آیا این نوع محتوا را از سایر ارتباطات تحلیلی ارائه شده توسط بیمار متفاوت بدانیم یا خیر. و اگر پاسخ مثبت است، چه تفاوت‌هایی دارند؟ از زمانی که فروید کشف کرد اغواهای جنسی آسیب‌زای بیماران هیستریایی بر اساس تمایلات جنسی دوران کودکی خیال‌پردازی می‌شوند، روانکاوها نسبت به اشتباه گرفتن فانتزی با واقعیت محتاط شده‌اند. با این حال، اتفاق‌های «واقعی» بسیاری وجود دارند که جای زخم آسیب‌زای خود را در بیماران به جا می‌گذارند –مثل مرگ زودهنگام پدر، داشتن یک مادر سایکوتیک یا معلولیت‌های کودکی در اثر بیماری. وقتی این اتفاق‌ها در هشیار فراخوانده می‌شوند، به ناچار ما را با مشکلات خاصی مواجه می‌سازند،  چرا که بیماران استفاده‌های مختلفی از آن‌ها خواهند داشت، و به‌ویژه به این خاطر که اغلب اوقات بیمار بحث را به‌گونه‌ای پیش خواهد برد که چیزی برای تحلیل در این زمینه وجود ندارد، چون این اتفاق‌ها «واقعاً رخ داده‌اند». به هر حال این‌ها به بخشی از واقعیت روانی بیمار نیز تبدیل شده‌اند و به همین خاطر باید با توجه ویژه‌ای به آن‌ها گوش کرد.

در مورد اتفاق‌های آسیب‌زایی که از دوره‌های اولیه‌ی زندگی و پیش از فراگیری ارتباط شفاهی سرچشمه می‌گیرند، کشف وجود آن‌ها بسیار پیچیده‌تر خواهد شد –تا جایی که ممکن است فقط از طریق فشار ناهشیاری که روی شخصیت و صحبت کردن آنالیزان وارد می‌کند بتوانیم از بُعد آسیب‌زای آن مطلع شویم، و در نتیجه ممکن است نهایتاً از طریق واکنش‌های انتقال متقابل بتوانیم به آن‌ها دسترسی پیدا کنیم.

پیش از اینکه بحث را جلو ببریم، باید مشخص کنیم که آسیب روانی در یک فرد از چه چیزهایی تشکیل شده است، چون اینطور که پیداست، اتفاق‌های که ممکن است تأثیر زیان‌آوری روی یک بیمار داشته باشند، روی بیمار دیگر تأثیری نگذاشته‌اند.