درک بهتر بیماران خشن: استفاده از بدن و نقش پدر | پیتر فوناگی

درک بهتر بیماران خشن: استفاده از بدن و نقش پدر | پیتر فوناگی

• ۲۰ خرداد ۱۳۹۹
• بوردرلاین, پیتر فوناگی, ذهنی‌سازی, مختص اعضای ویژه

درک بهتر بیماران خشن: استفاده از بدن و نقش پدر

در این مقاله نظراتی درباره‌ی ریشه‌های خشونت عادی در بیمارانی که بخشی از «چرخه‌ی سوء استفاده» نیستند ارائه می‌کنیم. به عقیده‌ی ما هم آسیب به خود و هم حمله‌ی ناهشیارانه به دیگران می‌تواند نشان‌دهنده‌ی کمبود ظرفیت برای ذهنی‌سازی باشد. عملکرد ضعیف این ظرفیت می‌تواند منجر به تجربه‌ی حالات ذهنی به صورت فیزیکی، هم برای خود و هم دیگران، شود و خشونت به عنوان اقدامی برای نابود کردن تجربه‌ی روانی غیرقابل تحمل تلقی شود. به نظر می‌رسد این تجربه به شخص دیگری، و در اصل به مادر یا پدر تعلق دارد. ریشه‌ی مشکل را می‌توان در یکی از مراحل مهم رشد سلف، یعنی زمانی که کودک به دنبال مواجهه با اُبژه‌ی ابتدایی برای بازنمایی حالات ذهنی خود می‌گردد، پیدا کرد. ناکامی در پیدا کردن آن باعث می‌شود او برای دستیابی به یک سازمان‌بندی مهارکننده به سمت راه‌حل‌های آسیب‌شناسانه سوق داده شود. ما معنای تفاوت جنسیت را در جهت پرخاشگری، و شیوه‌ای که کودک بتواند فرصتی دوباره برای پرورش سلف روانی مطمئن از طریق رابطه با پدر پیدا کند، حتی زمانی که مادر قادر به حمایت و جدایی نبوده است، مورد بررسی قرار می‌دهیم. این مسائل و سایر تکنیک‌ها در درمان یک مرد جوان خشن مورد بررسی قرار می‌گیرند.

مقدمه

هدف این مقاله، درک بهتر برخی از بیماران خشن است. ما در نظر داریم تفکر پرورش‌یافته در مقالات قبلی (فوناگی، ۱۹۹۱؛ فوناگی، موران و تارگت، ۱۹۹۳) را گسترش دهیم، مقالاتی که استفاده از پرخاش در برخی موارد به عنوان دفاع از سلف روانی را، که با تجربه‌ی تجاوز یا نادیده گرفته شدن در کودکی تضعیف شده و در تمام روابط بعدی مورد تهدید قرار گرفته است، شرح دادند. در این مقاله کیس‌هایی را مد نظر قرار می‌دهیم که هیچ‌گونه تجربه‌ی سوء استفاده‌ای در آنها رخ نداده است، اما الگویی مشابه با خشونت ظاهراً غیرمنطقی، نسبت به خود یا سایر افراد، ایجاد می‌کنند. همچنین سعی می‌کنیم یکی از مسیرهایی را که در اثر اختلال در روابط سه‌گانه‌ی اولیه باعث ایجاد آسیب می‌شود، شناسایی کنیم (بریتون، ۱۹۸۹). در نهایت امیدواریم بتوانیم نشان دهیم که خشونت، پرخاش مستقیم علیه بدن، ممکن است با ناتوانی در ذهنی‌سازیْ ارتباط نزدیکی داشته باشد، چرا که نبودِ ظرفیت لازم برای تفکر درباره‌ی حالات ذهنی می‌تواند فرد را به سمت مدیریت افکار، باورها و تمایلات به شیوه‌ی فیزیکی، و اساساً در حیطه‌ی حالات و فرآیندهای بدنی سوق دهد.