روانشناسی ساختار دینامیک و سابقه علمی کلی آن | رانلد فیربرن

روانشناسی ساختار دینامیک و سابقه علمی کلی آن | رانلد فیربرن

• ۲۱ آذر ۱۴۰۲
• رانلد فیربرن, مختص اعضای ویژه

روانشناسی ساختار دینامیک و سابقه علمی کلی آن

با توجه به آنچه که در مورد پیدایش اضطراب (نوروتیک) گفته شد، یادآوری می‌شود که مفهومی که از ماهیت اضطراب ارائه داده‌ام، کاملاً با مفهوم اولیه فروید مطابقت دارد، مبنی بر اینکه اضطراب شکل تغییر یافته‌ی لیبیدوی تخلیه نشده است. در اینجا یک نمونه از این واقعیت قابل توجه می‌یابیم که اگر دیدگاه کلی که اکنون اتخاذ نموده‌ام، بیانگر انحراف از برخی دیدگاه‌های بعدی فروید باشد، اما این امر موجب احیای برخی از دیدگاه‌های قبلی فروید شده است (دیدگاه‌هایی که در بعضی موارد، اخیراً در حالت تعلیق و بلاتکلیفی قرار داشته‌اند). به نظر می‌رسد که توضیح این پدیده کلی این باشد، در حالی که در هر نقطه، قیاس قابل تشخیصی بین دیدگاه‌های فعلی من و این دیدگاه‌های فعلی فروید وجود داشته باشد، سیر تحولات دیدگاه‌های من مسیری را دنبال می‌کند که به تدریج از سیر تاریخی تحولات دیدگاهای فروید دور می‌شود. این واگرایی مسیرها تنها یک توضیح دارد – تفاوت در برخی اصول نظری بنیادین. مکان‌یابیِ نکات اصلی تفاوت دشوار نیست. تعداد آنها دو مورد است. در وهله اول، اگرچه کل سیستم فکری فروید با روابط اُبژه‌ای در ارتباط بود، اما او از نظر تئوری به این اصل پایبند بود که لیبیدو در اصل لذت–جو است، یعنی اینکه بی‌هدف است. در مقابل، من به این اصل پایبند هستم که لیبیدو در اصل اُبژه–جو[۱] است، یعنی هدف دارد. در همین راستا، پرخاشگری را نیز دارای جهت در نظر گرفتم، در حالی که، فروید به طور ضمنی، پرخاشگری را نیز مانند لیبیدو از لحاظ نظری بی‌جهت می‌داند. در وهله دوم، فروید تکانه (یعنی، انرژی روانی) را از لحاظ نظری متمایز از ساختار می‌داند، در حالی که من این تمایز را معتبر نمی‌دانم و به اصل ساختار دینامیک پایبند هستم. از میان این دو نکته اصلی تفاوت بین دیدگاه‌های فروید و دیدگاه‌هایی که اکنون پذیرفته‌ام، مورد دوم بنیادی‌تر است؛ و در واقع، به نظر می‌رسد که مورد اول به دومی بستگی داشته باشد. بنابراین، دیدگاه فروید مبنی بر اینکه لیبیدو در اصل لذت–جو است، به طور مستقیم برگرفته از جدایی او از ساختار است؛ زیرا، هنگامی که انرژی از ساختار جدا شد، تنها تغییر روانی که می‌توان غیر از تغییر مختل‌کننده (disturbing)، یعنی به عنوان مطلوب (pleasant) در نظر گرفت، آن است که برای برقراری تعادل نیروها، یعنی تغییر بدون جهت، انجام شود. در مقابل، اگر ما انرژی را غیرقابل تفکیک از ساختار تصور کنیم، آنگاه تنها تغییراتی که قابل درک هستند، تغییرات در روابط ساختاری و در روابط بین ساختارهاست؛ و چنین تغییراتی اساساً جهت‌دار هستند.