روابط اُبژه‌ای ایگوی مرکزی و ایگوهای جانبی | رانلد فیربرن

روابط اُبژه‌ای ایگوی مرکزی و ایگوهای جانبی | رانلد فیربرن

• ۳۱ فروردین ۱۴۰۱
• رانلد فیربرن, مختص اعضای ویژه

روابط اُبژه‌ای ایگوی مرکزی و ایگوهای جانبی

با توجه به بیان نتیجه‌گیری‌هایم در مورد ساختارهای ایگو که در رؤیا نشان داده شده بودند، اکنون به سراغ نتایج حاصل از بررسی روابط اُبژه‌ایِ این ساختارهای ایگو می‌رویم. همانطور که قبلاً نشان داده شد، هر یک از این سه ایگوی مورد نظر به طور طبیعی برای جفت شدن با یک اُبژه‌ی خاص مناسب هستند. اُبژه‌ی خاص ایگوی مرکزی، شوهر رؤیابین بود؛ و بهتر است با بررسی ماهیت نگرشِ ایگوی مرکزیِ رؤیابین نسبت به او شروع شود. از آنجا که ایگوی مرکزی، «من» در حال مشاهده‌ی رؤیا بود، که تصور می‌شود با «من» بیداری که رؤیا بعداً از طریق او توصیف شده است، پیوسته باشد، می‌توان نتیجه گرفت که این ایگو تا حد زیادی پیش‌آگاه است – که در هر صورت، همان چیزی است که به طور طبیعی از ایگویی که شایسته‌ی عنوان «مرکزی» باشد، قابل انتظار است. این واقعیت که شوهر خواب‌بیینده یک اُبژه‌ی بسیار مهم در واقعیت بیرونی بود و در آستانه‌ی رؤیا در افکار هشیار رؤیابین حضور پررنگی داشت، از نتیجه‌گیری فوق حمایت می‌کند. اگرچه تصویری که نمایانگر او در رؤیا بود، باید به عنوان یک اُبژه‌ی درونی شده قلمداد شود، اما بدیهی است که این اُبژه باید نسبت به سایر اُبژه‌هایی که نشان داده شدند (اُبژه‌های والدی که در کودکی درونی شده‌اند)، موقعیت بسیار سطحی‌تری داشته باشد؛ و در مقایسه، باید رابطه‌ی نزدیک‌تری با اُبژه‌ی وابسته[۱] در واقعیت بیرونی داشته باشد. بر این اساس، نگرش رؤیابین به شوهرش به عنوان یک اُبژه‌ی بیرونی، برای هدف فعلی ما اهمیت قابل توجهی دارد. این نگرش اساساً دوگانه بود، به ویژه در مواردی که به روابط زناشویی مربوط بود. هرچند که تجلی‌های (manifestations) فعال پرخاشگری نسبت به او به وضوح وجود نداشت. به همین ترتیب، دلبستگی لیبیدویی او نسبت به شوهرش دارای نشانه‌هایی از واپس‌رانی بود؛ و در ارتباط با این رؤیا، او خودش را به دلیل عدم وجود احساس عمیق نسبت به شوهرش و ناکامی‌اش در اینکه خودش را وقف همسرش کند، سرزنش می‌کرد، اگرچه ظرفیت هشیار او برای اصلاح این کمبودها محدود به فرض نقش «همسر خوب» بود. بنابراین، این سئوال مطرح می‌شود با توجه به اینکه پرخاشگری پنهان او نسبت به شوهرش و نیاز لیبیدویی پنهان او به شوهرش به طور مستقیم خودشان را در خواب اعلام نکرده بودند، آیا ممکن است خودشان را به شیوه‌ای غیرمستقیم نشان ندهند. با طرح این پرسش، ما بلافاصله دگردیسی تصویر ایگوی لیبیدویی را به یاد می‌آوریم، پس از اینکه مورد حمله تصویر خرابکار درونی قرار گرفت. ایگوی لیبیدویی به مردی تغییر کرد و سپس شروع به تغییر متناوب کرد، مردی که در سطحی عمیق بیانگر پدر رؤیابین بود، اما ارتباط نزدیکی نیز با شوهرش داشت. بنابراین، بدیهی است که به جای اینکه علیه شوهرش به عنوان یک اُبژه‌ی خارجی هدایت شود، نسبت قابل توجهی از پرخاشگری او در حمله‌ای جذب شده بود که نه تنها علیه ایگوی لیبیدویی او بود، بلکه علیه یک اُبژه درونی بود که ارتباط نزدیکی با ایگوی لیبیدویی داشت.