دوپاره‌سازی ایگو | رانلد فیربرن

دوپاره‌سازی ایگو | رانلد فیربرن

• ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۱
• رانلد فیربرن, مختص اعضای ویژه

دوپاره‌سازی ایگو و واپس‌رانی که به عنوان جنبه‌هایی از یک فرآیند همانندسازی فعال در هر دو شرایط اسکیزوئید و هیستری در نظر گرفته می‌شوند.

قبل از بررسی منشاء آنچه که من آن را «موقعیت درون‌روانی بنیادی»[۱] نامیده‌ام، احساس می‌کنم باید برخی از نتیجه‌گیری‌های کلی را ثبت کنم که به نظر می‌رسد ناشی از ماهیت ذاتی خود این موقعیت هستند. اولین و بارزترین این نتیجه‌گیری‌ها این است که ایگو به صورت دوپاره (split) است. بنابراین، از این نظر، موقعیت درون‌روانی بنیادی که اکنون پدید آمده است، با الگوی موضع اسکیزوئید مطابقت دارد – همانطور که قبلاً نشان داده شد، موضعی که قصد دارم آن را به عنوان مرکزی قلمداد کنم (در اولویت نسبت به موضع افسرده‌وار). البته، تئوری فروید در مورد دستگاه ذهن بر مبنای موضع افسرده‌وار توسعه یافته است؛ و ملانی کلان نیز بر همین مبنا دیدگاه‌هایش را توسعه داده است. در مقابل، این موضع اسکیزوئید است که پایه و اساس تئوری ساختار ذهنی را که هم‌اکنون مطرح می‌کنم، تشکیل می‌دهد. علاوه بر این، لازم به ذکر است، در حالی که مطابق با الگوی موضع اسکیزوئید، موقعیت درون‌روانی نیز که در رؤیای بیمار نشان داده شد، توضیحات رضایت‌بخشی از انجماد هیستریک رؤیابین، از نظر ساختار دینامیک ارائه می‌دهد. در اینجا ما ارتباط (تداعی) مشترک (common association) علائم هیستریک با نگرش زمینه‌ای اسکیزوئید را یادآور می‌شویم – ارتباطی که قبلاً به آن اشاره شده است. بر این اساس، به نظر می‌رسد که دلایل و زمینه‌های خوبی برای دومین نتیجه‌گیری ما وجود دارد – اینکه تحولات هیستریک ذاتاً مبتنی بر یک موضع اسکیزوئید اساسی و بنیادی است. نتیجه‌گیری سوم ما در نتیجه‌ی آن چیزی است که ما قبلاً در مورد نگرش تهاجمی (aggressive attitude) ایگوی مرکزی نسبت به ایگوهای جانبی گفته‌ایم. این امر نیز به دلیل مشاهده‌ی تاثیر دوپاره‌سازی ایگو در موضع اسکیزوئید است که به دلیل عملکرد حجم مشخصی از پرخاشگری است که در دسترس ایگوی مرکزی باقی می‌ماند. همین پرخاشگری است که دینامیک جداسازیِ ایگوهای جانبی از ایگوی مرکزی را فراهم می‌کند. البته، ایگوهای جانبی معمولاً ناهشیار هستند؛ و وضعیت ناهشیار آنها ناگهان این بدگمانی را ایجاد می‌کند که آنها در معرض واپس‌رانی قرار دارند. بدیهی است که این حالت در مورد ایگوی لیبیدویی (که با اید فروید مطابقت دارد) چنین است؛ اما، اگر بتوان یکی از ساختارهای ایگوی جانبی را واپس راند، هیچ دلیلی برای ملاحظه‌ی دیگری جهت مصونیت از درمان مشابه به دست ایگوی مرکزی وجود ندارد.