روانشناسی خود تحلیلی

روانشناسی خود تحلیلی

• ۱ اردیبهشت ۱۴۰۰
• روانشناسی خود, مختص اعضای ویژه

روانشناسی خود تحلیلی

مقدمه

از آنجایی که طبیعت به این که ما تصمیم می‌گیریم چگونه آن را به منظور تقسیم و طبقه‌بندی قطعه قطعه کنیم اهمیتی نمی‌دهد، آزادیم که قالب‌های مخصوص به خودمان را ابداع کنیم؛ این امر هم در فیزیک و هم در روانشناسی صادق است. صرف اندیشه‌ی بحث درباره مدل‌های ذهنی نشان می‌دهد که ما می‌توانیم از میان این مدل‌ها بر مبنایی فراتر یا موازی با این پرسش که چه مدلی حقیقی، مناسب و صحیح است، دست به انتخاب بزنیم. آیا یک روش عقلانی و راستین برای ارزیابی این که ذهن چطور عمل می‌کند وجود دارد؟ آیا یک روش عملی برای انتخاب بهترین مدل وجود دارد، یا اینکه تماماً به راحتی و انتخاب شخصی بستگی دارد؟ اگر طبیعت اهمیتی نمی‌دهد، چه کسی می‌تواند به این سوال‌ها پاسخ گوید؟

بعضی گروه‌های روانکاوان معمولا آسیب‌شناسی روانی را به عنوان مجموعه‌ای از دوره‌های رشدی می‌بینند، و زندگی بیمار را بر اساس جهان‌بینی یا ایدئولوژی یا نظریه یا حتی تعصبات خودشان برای بیمار ترجمه یا تعبیر می‌کنند. فروید مجموعه‌ای از دیدگاه‌ها را در اختیار ما گذاشت که به وسیله آن‌ها توانستیم، به واسطه ایفای مجدد نقش در انتقال، آنچه بیمار می‌گفت را درک کنیم، نقطه‌ای که در آن می‌توانیم این امر را به واسطه ساخت یا بازسازی به بیمار توضیح دهیم. هر میزان که به صحت یا درستی نظریه یا تعبیرات خویش مطمئن باشیم، همه ما آموخته‌ایم که درمانگران گروه‌های مختلف نیز به طور مشابه ]به درستی نظریه خود[ متقاعد شده‌اند و اغلب به اندازه ما موثر هستند. این یکی از دلایلی است که توجه به محتوای بالینی برای تعیین این که «حق» با چه کسی است برای روانکاوانی که نظریه‌های گوناگون را به کار می‌بندند اغلب کاری بیهوده به نظر می‌رسد. هر کلاینی‌ای می‌تواند موضع‌های افسرده‌وار و پارانوئید را به همان راحتی بشنود و ببیند که کوهوتی‌ها می‌توانند شکست سلف‌اُبژه را ببینند و روانکاوان کلاسیک می‌توانند دگرگونی‌های ادیپی را درک کنند. یا باید به مکاتب اعتقادی مجزا عقب‌نشینی کنیم یا مجبور به نوعی نسبیت‌گرایی در روایات روانکاو-بیماری خواهیم شد که هیچ مبنایی در واقعیت ندارد.