skip to Main Content
درباره‌ی موضع افسرده‌وار

درباره‌ی موضع افسرده‌وار

درباره‌ی موضع افسرده‌وار

درباره‌ی موضع افسرده‌وار

عنوان اصلی: درباره‌ی موضع افسرده‌وار
نویسنده: آلاله آطاهریان
انتشار در: مجله‌ی روانکاوی تداعی
تاریخ انتشار: 8 آبان 1399
تعداد کلمات: 1270 کلمه
تخمین زمان مطالعه: 8 دقیقه

درباره‌ی موضع افسرده‌وار

این نوشته برگرفته از مقاله‌ی ملانی کلاین به نام «نگاهی به خلقت روانی حالت‌های مانیک–دپرسیو»  و فصل چهارم کتاب «نظریه‌ی کلاینی: یک چشم‌انداز معاصر» نوشته‌ی جین تمپرلی به نام «موضع افسرده‌وار» است.

همان‌طور که توانایی‌های شناختی و حرکتی کودک رشد می‌کند، تجربه‌های خوب و بد بیشتری شکل می‌گیرند و به نظر می‌رسد که بناست این تجربه‌ها به تدریج به هم نزدیک‌تر شوند تا یک کل منسجم را بسازند. گویی تصویری کامل در حال شکل‌گیری است. تا زمانی که ایگو تکه تکه بوده و بخش‌های مختلف آن کنار هم قرار نگرفته باشند نمی‌تواند تصویری از اُبژه را به نمایش بگذارد. در واقع نمی‌تواند با اُبژه همانندسازی کرده و آن را درون خود شکل دهد. چرا که نه تنها خود ایگو هنوز منسجم نشده بلکه اُبژه را نیز به درستی و کامل دریافت نکرده است. بنابراین یکی از کارهای مهم در این مرحله از زندگی کودک تشکیل یک کل منسجم هم در ایگو و هم در نگاه به اُبژه است. برای اینکه بخش‌های مختلف ایگو بتوانند کنار هم قرار بگیرند و چنین کلی را شکل دهند بایستی تجربه‌های خوب باید بر تجربه‌های بد غلبه داشته باشند. با وجود تجربه‌های خوب، نوزاد نیاز کمتری به برون‌فکنی و دور کردن بخشی از وجود خود داشته و بازنمایی اُبژه نیز دستخوش تحریف‌های کمتری می‌شود. بنابراین زمانی که فرافکنی کم می‌شود دنیای درونی غنای خود را حفظ می‌کند. به علاوه درک او از اُبژه تماس بیشتری با واقعیت پیدا کرده و چنین نزدیکی با واقعیت در دو جنبه خود را نشان می‌دهد.

از یک طرف منجر به این امر می‌شود که مادر به صورت تکه‌ای که یا به تمامی ارضا کننده و ایده‌آل بوده یا ناکام کننده و به تمامی بد تجربه نشود. کاهش دوپاره‌سازی، درک از اُبژه را به واقعیت نزدیک‌تر کرده و منجر به نزدیکی دو بخش خوب و بد به یکدیگر می‌شود. وقتی این دو بخش به هم نزدیک‌تر شوند احساسات متعاقب آن دو نیز در مجاورت هم قرار می‌گیرند. به این معنی که حالا اُبژه هم فردی دوست داشتنی است و هم فردی که می‌تواند نفرت‌انگیز و عصبانی کننده باشد. در واقع نقطه‌ی آغاز دوسوگرایی (ambivalence) همین‌جا خواهد بود. به عبارتی فضای مطلق موضع پارانوئید-اسکیزوئید به فضایی نسبی تغییر می‌کند. خوب یا بد مطلق به خوب نسبی یا بد نسبی تغییر شکل می‌دهد. ایگو بناست که بتواند این نسبیت را تاب بیاورد و این مهم زمانی حاصل می‌شود که تجربه‌های خوب وزن سنگین‌تری داشته باشند، چرا که این امر توان بالایی می‌طلبد.

درباره‌ی موضع افسرده‌وار

این نوشته برگرفته از مقاله‌ی ملانی کلاین به نام «نگاهی به خلقت روانی حالت‌های مانیک–دپرسیو»  و فصل چهارم کتاب «نظریه‌ی کلاینی: یک چشم‌انداز معاصر» نوشته‌ی جین تمپرلی به نام «موضع افسرده‌وار» است.

همان‌طور که توانایی‌های شناختی و حرکتی کودک رشد می‌کند، تجربه‌های خوب و بد بیشتری شکل می‌گیرند و به نظر می‌رسد که بناست این تجربه‌ها به تدریج به هم نزدیک‌تر شوند تا یک کل منسجم را بسازند. گویی تصویری کامل در حال شکل‌گیری است. تا زمانی که ایگو تکه تکه بوده و بخش‌های مختلف آن کنار هم قرار نگرفته باشند نمی‌تواند تصویری از اُبژه را به نمایش بگذارد. در واقع نمی‌تواند با اُبژه همانندسازی کرده و آن را درون خود شکل دهد. چرا که نه تنها خود ایگو هنوز منسجم نشده بلکه اُبژه را نیز به درستی و کامل دریافت نکرده است. بنابراین یکی از کارهای مهم در این مرحله از زندگی کودک تشکیل یک کل منسجم هم در ایگو و هم در نگاه به اُبژه است. برای اینکه بخش‌های مختلف ایگو بتوانند کنار هم قرار بگیرند و چنین کلی را شکل دهند بایستی تجربه‌های خوب باید بر تجربه‌های بد غلبه داشته باشند. با وجود تجربه‌های خوب، نوزاد نیاز کمتری به برون‌فکنی و دور کردن بخشی از وجود خود داشته و بازنمایی اُبژه نیز دستخوش تحریف‌های کمتری می‌شود. بنابراین زمانی که فرافکنی کم می‌شود دنیای درونی غنای خود را حفظ می‌کند. به علاوه درک او از اُبژه تماس بیشتری با واقعیت پیدا کرده و چنین نزدیکی با واقعیت در دو جنبه خود را نشان می‌دهد.

از یک طرف منجر به این امر می‌شود که مادر به صورت تکه‌ای که یا به تمامی ارضا کننده و ایده‌آل بوده یا ناکام کننده و به تمامی بد تجربه نشود. کاهش دوپاره‌سازی، درک از اُبژه را به واقعیت نزدیک‌تر کرده و منجر به نزدیکی دو بخش خوب و بد به یکدیگر می‌شود. وقتی این دو بخش به هم نزدیک‌تر شوند احساسات متعاقب آن دو نیز در مجاورت هم قرار می‌گیرند. به این معنی که حالا اُبژه هم فردی دوست داشتنی است و هم فردی که می‌تواند نفرت‌انگیز و عصبانی کننده باشد. در واقع نقطه‌ی آغاز دوسوگرایی (ambivalence . . .

محدودیت دسترسی

دسترسی ویژه

برای دسترسی کامل به محتوای تخصصی تداعی بایستی اشتراک ویژه تهیه کنید.

با فعال‌سازی اشتراک ویژه، امکان مطالعهٔ آنلاین تمام مقالات تداعی—از نظریات روانکاوی تا تکنیک‌های بالینی—برای شما فراهم می‌شود.
اشتراک ویژه صرفاً برای مطالعهٔ آنلاین است و دانلود پی‌دی‌اف در آن گنجانده نشده است.

برای فعال‌سازی اشتراک، ابتدا وارد حساب کاربری شوید و سپس در بخش «اشتراک ویژه» پلن موردنظر را انتخاب کنید.

0 کامنت

دیدگاهتان را بنویسید

Back To Top
×Close search
Search