جوانب اخلاقی خودافشایی در رواندرمانی

مسئله‌ی خودافشایی در رواندرمانی، مسئله‌ای پیچیده و در حال تطور است. بحث‌ها در مورد کار روانکاوی اکثراً به مسائلی مرتبط با مرز ارجاع دارند، زیرا خودافشایی درمان‌گر برای بیمار، مسئله‌ای مربوط به مرزهای درمانی است. البته خودافشایی ابعاد متعددی دارد، از جمله ابعاد بالینی، درمانی، فنی و –در برخی موارد- قانونی یا قضایی. علی‌رغم مسائل بالینی غنی و جالب‌توجه مربوط به خودافشایی، کانون توجه این مقاله عبارت‌ است از جوانب اخلاقی خودافشایی. این بحث ضرورتاً حول اشکال اکتشافی‌تر رواندرمانی، همچون درمان تحلیلی، متمرکز می‌شود تا درمان‌های رفتاری، مشاوره‌ی مشترک، درمان سوءمصرف مواد مخدر، یا درمان دارویی.

اصول اخلاقی مرتبط

برای در نظر گرفتن جوانب اخلاقی خودافشایی، باید مرتبط‌ترین اصول را شناسایی کنیم، که عبارتند از:

• خیرخواهی (انجام کار خیر در حق بیمار)
• آسیب‌رسان نبودن افشاگری برای بیمار
• رابطه‌ی اعتمادآمیز بین متخصص و بیمار، که منافع و رفاه بیمار همیشه در آن غالب است.

هدف این سه اصل، انجام مداخلات درمانی به نفع بیمار است، نه به نفع درمانگر. به راستی، احترام به کرامت بیمار همان اصل اخلاقی است که پیشاهنگ تمام اصول دیگر است. در حل معضلات مربوط به خودافشایی می‌توان به شفقت، بی‌طرفی، نوع‌دوستی، خودآیینی و  پرهیز از رضایت شخصی نیز اشاره کرد.