انیشتین، زمان و ناهشیار

انیشتین، زمان و ناهشیار

• ۱۵ مرداد ۱۳۹۹
• مختص اعضای ویژه, مقالات تخصصی

انیشتین، زمان و ناهشیار

بحث این مقاله به چگونگی تفسیر و تجربه‌ی ما از مفهوم زمان و تاثیر این تجربیات بر فهم ما از مدل‌های مکان‌­نگری و ساختارنگری [فروید] مرتبط است. پیرو آموزه‌های باستانی هندو (اوپانیشاد) و یافته‌های معاصر فیزیک کوانتوم، این مقاله بحثی درباره تجربه یگانه ذهن و اتفاقات روزمره را شکل می‌دهد. همچنین کاربرد و نقش تفسیرهای بالینی نیز مورد بحث قرار می‌گیرد. طبق سنت بحث شده در مدل زبان عملی[۱] روی شافر (Roy Schaffer) و همچنین بینش‌های وجودگرایی، این مقاله در تائید عاملیت فردی و نقش‌های آن در رشد شخصی و فهم خود را پیشنهاد می‌دهد.

گزارش شده که انیشتین در نامه‌ای به دوستی که به تازگی همسرش را از دست داده بود؛ ذکر کرد «البته که تو می‌دانی که زمان وجود ندارد» که به نظر من او می‌گوید «در عشق حال حاضر اکنونت بمان». در پرتوی نکته‌ی او، مقاله‌ی حال حاضر بر ایده‌ی وهمی بودن طبقه‌بندی زمان به گذشته‌، آینده و اکنون متمرکز است. از نظر فنی، آنچه که انیشتین بنا نهاد این بود که زمان متناسب با هر موقعیت (universal time) وجود ندارد بلکه وابسته به سرعت نور است. این مقاله تجربه‌ی آگاهی از بی‌زمانی ما را بررسی می‌کند. بر خلاف کانت، فروید (۱۹۲۲) در توصیفش از آنچه که وی ناهشیار می‌نامد می‌گوید «آنچه که ما از تجربه‌ی فرایند ذهنی ناهشیار فهمیده‌ایم این است که این‌ها در خودشان بی‌زمان هستند» (ص ۳۳). همراه با نکته‌ی فروید درباره‌ی بی‌زمانی ناهشیار همچنین می‌توانیم بفهمیم که بسیاری از موارد بالینی، به طور اختصاصی در مطالعاتی بر هیستری، چه چیزی را نشان می‌دهند: یک بیمار، در انتهای درمان، تا حدی آن نتیجه‌گیری بالینی که من تائید کرده بودم را در طول زمان درمان می‌دانسته است.

بر این باورم که بیماران در طول درمان همه‌چیز را می‌دانند ولی تنها نیاز به دانستن آنها در محیطی مراقبتی دارند تا با دیگری یعنی به همراه کسی که با آنها بشناسد، بدانند. همراه با آنها بشناسد بدین معنی است که روانکاوی گذشته را حفاری نمی‌کند بلکه اکنون را در دسترس می‌سازد. آنچه که فروید آن‌را آشکار کرد این است که همه‌ی ما نیاز داریم تا داستان‌مان را به دیگری بگوئیم، بنابراین ما می‌توانیم آن‌را به عنوان داستان خودمان بشنویم و بشناسیم. دانش محدود به زمان نیست – که عقیده‌ی افلاطون بود.