
سکوت و صمیمیت

من باور دارم که ایدهی صمیمیت معمولاً با احساس آرامش، سلامتی و صلح درونی تداعی میشود. از این رو صمیمیت به یک خیر مطلوب بدل میشود. اما چگونه میتوانیم این خیر را توصیف کرده و بدست آوریم؟
برای تحلیل صمیمیت یک فرد، ابتدا لازم است خود آن شخص را درک کنیم. اولین ایدهای که بالا میآید این است که قابلیت شخص برای صمیمیت، از کیفیت تماس او با دنیای درونی خودش ناشی میشود – تجربهی او از صمیمیت با خودش. در صلح. در صلح با خاطرهها و احساسهایش، با شک و یقینهایش، با تجربیاتی که قبلاً زیسته و آرزومندی در باب آنچه هنوز به دست نیاورده است. بودن در صلح با محدودیت آنچه که میداند و میل به یادگیری آنچه نمیداند.
این هدف به هیچوجه آسان نیست. به منظور درک آن، مهم است که چالشهای عظیم و مداوم بر سر راه درک جهان خارج و محیط اطراف شخص را فراموش نکنیم. در این فضا، دیگر انسانها جایگاه قابل توجهی را اشغال میکنند. من اعتقاد دارم که ظرفیت تنها بودن، پایه و اساس ظرفیت شادی و صمیمیت با دیگران است. علاوه بر این، ظرفیت تنها بودن مستلزم نوع خاصی از زیستن در سکوت است.
همه چیز با رابطهی میان مادر و نوزاد آغاز میشود. این رابطه از همان لحظهی تأثیر حسی شگرف در زمان تولد، به ارتباط کودک با جهان ساختار میبخشد. مادر میانجی و لنگرگاه این تجربهی آغازین است، که میکوشد به شیوهای هماهنگ، مناسب و حساس آن را درک کند و به آن پاسخ دهد. این وضعیت معمولاً «ارضای وهمی آرزو[۱]» نامیده میشود، و ساخت شخص و فرآیند وسیع درک جهان را آغاز میکند.
ظرفیت تنها بودن، پایه و اساس ظرفیت شادی و صمیمیت با دیگران است. علاوه بر این، ظرفیت تنها بودن مستلزم نوع خاصی از زیستن در سکوت است.
برای هر یک از ناراحتیهای حسی کودک -مانند نیاز به غذا- مادر که «احساس او را حس میکند»، راه حلی را فراهم میکند که به نوزاد اجازه میدهد به «حالت خوب» بازگردد. با تکرار این مواجهه –مواجههی صمیمی- میتوانیم تصور کنیم که نوزاد، هنگامی که دوباره با همان ناراحتی روبرو میشود، آرزوی مواجههی مجدد با رضایتی را دارد که در «گذشته» حاصل شده بود، که مادر با مراقبت خود به «حال» میآورد. کل این فرایند از طریق تنظیم صدا و مراقبت مادر با واکنشها و سیگنالهای کودک روی میدهد. بنابراین، سرآغاز دنیای درونی ما در تجربهی تماس با شخص دیگری نهفته است. داستان ما زمانی شروع میشود که سکوت با صدایی که خطاب به ما سخن میگوید شکسته میشود.
محدودیت دسترسی به ادامهی مطلب
دسترسی کامل به محتوای تخصصی تداعی صرفاً برای اعضای ویژهی تداعی در نظر گرفته شده است.
با عضویت در تداعی و فعال کردن عضویت ویژه به امکان مطالعهی آنلاین این مقاله و تمام مقالات تداعی که در حال حاضر بیش از ۴۰۰ مقالهی تخصصی شامل نظریات روانکاوی، رویکردهای مختلف، تکنیکهای بالینی و مواردی از این دست است دسترسی خواهید یافت. عضویت ویژه فقط برای مطالعهی آنلاین در سایت است و امکان دانلود پیدیاف با عضویت ویژه وجود ندارد. اگر نیاز به پیدیاف مقالات دارید، آنها را بایستی جداگانه تهیه کنید.
در این صفحه میتوانید پلنهای عضویت ویژه را مشاهده کنید و از این صفحه میتوانید نحوهی فعال کردن عضویت ویژه را ببینید.
اگر اکانت دارید از اینجا وارد شوید.
اگر اکانت ندارید از اینجا ثبتنام کنید.
- 1.ماهیت کنش درمانی روانکاوی
- 2.تعارض و نقص: اشارات تکنیکی آن
- 3.تفسیر بیمار-محور و روانکاو-محور
- 4.گوش دادن تحلیلی به عنوان کارکرد نگهدارندهی بخشهای ازهمگسستهی بیمار
- 5.تجربهی من از تحلیل با فیربرن و وینیکات
- 6.چه بر سر نِوروز آمد؟
- 7.«کالبد تهی»: مادر مرده، کودکِ مرده، تحلیلگرِ مرده
- 8.جوانب اخلاقی خودافشایی در رواندرمانی
- 9.تعامل مادر-کودک در دوران جدایی-تفرد
- 10.وقتی کلمات بیان نمیشوند: پلی فراتر از سکوت
- 11.وقتی تحلیلگر احمق میشود!
- 12.دربارهی موضع افسردهوار
- 13.مَکس ایتینگون
- 14.دربارهی موضع پارانوئید-اسکیزوئید
- 15.رفتار تسهیلکنندهی انتقالی
- 16.روانکاوی و فرهنگ
- 17.وقتی که بدن به تو خیانت میکند.
- 18.انیشتین، زمان و ناهشیار
- 19.پیرامون نژادپرستی | دوام آوردن در برابر نفرتورزی و مورد نفرت واقع شدن
- 20.رویاهای کودکی و تئاترهای درونی
- 21.معنای سکوت بیمار
- 22.مرزهای تحلیلی و فضای انتقالی
- 23.سکوت و صمیمیت
- 24.کارایی رواندرمانی تحلیلی