سکوت و صمیمیت

سکوت و صمیمیت

• ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۷
• مختص اعضای ویژه, مقالات تخصصی

من باور دارم که ایده‌ی صمیمیت معمولاً با احساس آرامش، سلامتی و صلح درونی تداعی می‌شود. از این رو صمیمیت به یک خیر مطلوب بدل می‌شود. اما چگونه می‌توانیم این خیر را توصیف کرده و بدست آوریم؟

برای تحلیل صمیمیت یک فرد، ابتدا لازم است خود آن شخص را درک کنیم. اولین ایده‌ای که بالا می‌آید این است که قابلیت شخص برای صمیمیت، از کیفیت تماس او با دنیای درونی خودش ناشی می‌شود – تجربه‌ی او از صمیمیت با خودش. در صلح. در صلح با خاطره‌ها و احساس‌هایش، با شک و یقین‌هایش، با تجربیاتی که قبلاً زیسته و آرزومندی در باب آنچه هنوز به دست نیاورده است. بودن در صلح با محدودیت‌ آنچه که می‌داند و میل به یادگیری آنچه نمی‌داند.

این هدف به هیچ‌وجه آسان نیست. به منظور درک آن، مهم است که چالش‌های عظیم و مداوم بر سر راه درک جهان خارج و محیط اطراف شخص را فراموش نکنیم. در این فضا، دیگر انسان‌ها جایگاه قابل توجهی را اشغال می‌کنند. من اعتقاد دارم که ظرفیت تنها بودن، پایه و اساس ظرفیت شادی و صمیمیت با دیگران است. علاوه بر این، ظرفیت تنها بودن مستلزم نوع خاصی از زیستن در سکوت است.

همه چیز با رابطه‌ی میان مادر و نوزاد آغاز می‌شود. این رابطه از همان لحظه‌ی تأثیر حسی شگرف در زمان تولد، به ارتباط کودک با جهان ساختار می‌بخشد. مادر میانجی و لنگرگاه این تجربه‌ی آغازین است، که می‌کوشد به شیوه‌ای هماهنگ، مناسب و حساس آن را درک کند و به آن پاسخ دهد. این وضعیت معمولاً  «ارضای وهمی آرزو[۱]» نامیده می‌شود، و ساخت شخص و فرآیند وسیع درک جهان را آغاز می‌کند.

ظرفیت تنها بودن، پایه و اساس ظرفیت شادی و صمیمیت با دیگران است. علاوه بر این، ظرفیت تنها بودن مستلزم نوع خاصی از زیستن در سکوت است.

برای هر یک از ناراحتی‌های حسی کودک -مانند نیاز به غذا- مادر که «احساس او را حس می‌کند»، راه حلی را فراهم می‌کند که به نوزاد اجازه می‌دهد به «حالت خوب» بازگردد. با تکرار این مواجهه –مواجهه‌ی صمیمی- می‌توانیم تصور کنیم که نوزاد، هنگامی که دوباره با همان ناراحتی روبرو می‌شود، آرزوی مواجهه‌ی مجدد با رضایتی را دارد که در «گذشته» حاصل شده بود، که مادر با مراقبت خود به «حال» می‌آورد. کل این فرایند از طریق تنظیم صدا و مراقبت مادر با واکنش‌ها و سیگنال‌های کودک روی می‌دهد. بنابراین، سرآغاز‎ دنیای درونی ما در تجربه‌ی تماس با شخص دیگری نهفته است. داستان ما زمانی شروع می‌شود که سکوت با صدایی که خطاب به ما سخن می‌گوید شکسته می‌شود.