این هنر روانکاوی: رؤیت رؤیاهای نادیده و گریه‌های قطع شده

این هنر روانکاوی، رؤیت رؤیاهای نادیده و گریه‌های قطع شده

تامس آگدن

روانکاوی، هنرِ آفریدن است، فرآیندی که همانطور که به پیش می‌­رود، خودش را باز می‌آفریند، و موضوع این مقاله نیز همین است. نویسنده به اختصار شرح می‌دهد که درک و تصور او از روانکاری چگونه است، و یک تصویر بالینی دقیق ارائه می‌­دهد. او می‌افزاید که هر آنالیزان ناهشیار (و به شکل دوسوگرایانه‌ای) در جستجوی کمک برای دیدن «وحشت­‌های شبانه»اش ( رؤیاهای نادیده[۱] و غیرقابل رؤیت[۲]) و «کابوس»هایش (رؤیاهایی که قطع شده­‌اند، زمانی که درد تجربه احساسی­ در رؤیا بیش از ظرفیت او برای دیدن رؤیا باشد) است. رؤیاهای غیرقابل رؤیت به عنوان جلوه‌­هایی از جنبه‌­های سایکوتیک و مسدود روانی شخصیت شناخته می‌­شوند؛ رؤیاهای قطع شده به عنوان بازتابی از قسمت‌­های نوروتیک و سایر بخش­‌های غیرسایکوتیک شخصیت دیده می­‌شوند. وظیفه روانکاو ایجاد شرایطی است که به آنالیزان اجازه دهد با مشارکت روانکاو، رؤیاهایی را ببیند که قبلاً جزو رؤیاهای غیرقابل رؤیت و قطع شده بودند. بخش مهم مشارکت روانکاو در رؤیا دیدنِ بیمار به شکل تجربه خیال‌پروری[۳] روانکاو است. در طی این کار مشترکِ رؤیابینی در محیط روانکاوی، ممکن است روانکاو بخواهد آنالیزان را به خوبی بشناسد تا بتواند چیزی را بیان کند که مانند آن چیزی باشد که در سطح ناهشیار در رابطه­‌ی روانکاوی اتفاق می­افتد و با آن منطبق است. استفاده‌­ی روانکاو از زبان نقش قابل ملاحظه‌­ای در این احتمال دارد که بیمار بتواند از آنچه که تحلیلگر با هدف دیدنِ رؤیای تجربیات خاص خودش گفته استفاده کند، و بدین ترتیب، بتواند رؤیای خودش را تکمیل کند.

واژه‌­های کلیدی: فرآیند روانکاوی، رؤیاها، کابوس، وحشت شبانه، رؤیاهای دیده شده، رؤیاهای قطع شده، خیال‌پروری