انتقال چیست؟

انتقال چیست؟

• ۶ دی ۱۴۰۰
• دانشنامه, مختص اعضای ویژه

انتقال | Transference

انتقال در روانکاوی، فرایند تحقق آرزوهای ناهشیار است. انتقال از اُبژه‌های اختصاصی استفاده کرده و در چارچوب یک رابطه‌ی اختصاصیِ برقرار شده با این اُبژه‌ها عمل می‌کند. بافتار آن به‌صورت تمام‌عیار وضعیت تحلیلی است.

در انتقال، پروتوتایپ‌های کودکی مجدداً ظهور کرده و همراه با احساس قدرتمند فوریت تجربه می‌شوند.

به‌عنوان یک قاعده منظور روانکاوان از استفاده نامشروط از اصطلاح «انتقال»، انتقال طی درمان است.

به طور سنتی، انتقال به‌مثابه زمینه‌ای شناخته می‌شود که کلیه‌ی مسائل پایه‌ی یک روانکاوی مفروض در آن‌ رخ می‌دهد: در حقیقت برقراری، چگونگی، تعبیر و گره‌گشایی انتقال است که معالجه را تعریف می‌کند.

استفاده از اصطلاح «transference» به‌طورکلی به روانکاوی محدود شده است، و نباید با کاربردهای روان‌شناختی متنوع «transfer» اشتباه گرفته شود.

علت این‌که چرا ارائه یک تعریف از انتقال تا این اندازه دشوار است این است که برای بسیاری از نویسندگان این اندیشه تا اندازه‌ی زیادی گسترش‌یافته است، تا جایی که دربرگیرنده کلیه پدیده‌هایی شده است که رابطه بیمار را با روانکاو تشکیل می‌دهند. در نتیجه این مفهوم بیش از هر مفهوم دیگری زیر فشار دیدگاه ویژه‌ی هر روانکاو به درمان –به اهداف، پویایی‌ها، تکنیک‌ها، گستره و غیره– قرار می‌گیرد. ازاین‌رو مسئله‌ی انتقال توسط مجموعه‌ای از مشکلات که در روانکاوی کلاسیک موضوع بحث و اختلاف نظر بوده‌اند، احاطه شده است:

الف. در ارتباط با اختصاصی بودن انتقال برای روانکاوی: آیا وضعیت تحلیلی، با درنظرگرفتن سخت‌گیری و ثبات شروط آن، صرفاً یک زمینه‌ی مطلوب را برای ظهور و مشاهده پدیده‌هایی که در واقع هر جای دیگری حاضر هستند فراهم نمی‌آورد؟

ب. در ارتباط با روابط میان انتقال و واقعیت: زمانی که باید تصمیم بگیریم آیا یک پدیده به‌خصوص که طی درمان رخ می‌دهد با واقعیت تطابق یافته یا نه، آیا بیانگر انتقال است یا نه، از مفهوم بسیار بحث‌برانگیز «واقع‌گریزانه» یا «غیرواقع‌بینانه»، یا از اندیشه‌ای که محدودکردن آن به‌اندازه واقعیت وضعیت تحلیلی دشوار است، چه کمکی می‌توانیم بگیریم؟

ج. در ارتباط با کارکرد انتقال در درمان: به ترتیب، ارزش درمانی یادآوری و تکرار تحقق‌یافته چیست؟

د. در ارتباط با ماهیت آنچه انتقال‌یافته: آیا ما درگیر الگوهای رفتاری هستیم، یا درگیر نوع روابط اُبژه‌ای، احساسات مثبت یا منفی، عواطف، سرمایه‌گذاری روانی، فانتزی‌ها، یا درگیر یک ایماگوی کلی یا درگیر صفتی خاص از یک ایماگو – یا حتی «عاملیت‌ها» به معنایی که این عبارت در نظریه نهایی دستگاه روانی دارد؟

***

مواجهه با نشانه‌های انتقال در روانکاوی – رویدادی که فروید هرگز از تأکید بر غرابت آن خسته نشد – چیزی بود که راه را برای به رسمیت شناخته شدن ساز و کار این فرایند در دیگر وضعیت‌ها باز کرد، چه به‌عنوان بنیان حقیقی نوع رابطه مورد نظر، یا به‌عنوان یک عامل در رابطه‌ی مهمی که باید در هر کیس مورد ارزیابی قرار گیرد (در وهله‌ی اول رابطه‌ی میان پزشک و بیمار، اما همچنین رابطه‌ی میان معلم و شاگرد، کشیش و توبه کار و غیره). به همین نحو، در میان تحولاتی که مستقیماً مقدم بر خلق روانکاوی بودند، انتقال تاثیرات گسترده‌اش را بر کیس آنا اُ نشان داد. بیماری که بروئر از طریق «روش کاتارتیک» درمان نمود؛ مدت‌ها پیش از این‌که بتواند این فرایند را شناسایی کند و از آن استفاده کند. علاوه بر این، در تحول مفهوم انتقال در آثار فروید میان دیدگاه‌های بیان شده او و تجربه واقعی او مغایرت وجود دارد – مغایرتی که خود او به شخصه، همان‌طور که درباب کیس «دورا» می‌نویسد، دچار پیامد ناخوشایند آن شد. بنابراین هر کس که خواستار ردیابی تحول این مفهوم است باید آماده‌ی پیش بینی از روی قرائن باشد – یعنی با پی بردن به معنی نهفته در سرگذشت بیمارانی که فروید برای ما باقی گذاشته است، کنش انتقال را شناسایی نماید.